Deel Een: Een

“Harry, ga je mee naar Nando’s?” Niall’s stem klonk gedempt door de houten deur die mijn slaapkamer van de gang scheidde.
“Nee, bedankt. Ik heb niet zo’n honger. Gaan jullie maar,” antwoordde ik terug.
“Weet je het zeker?” vroeg Niall. Ik wist niet of hij dat vroeg uit beleefdheid of belangstelling, maar ik vond het toch aardig om te vragen van hem.
“Ja, gaan jullie maar. Veel plezier en tot later.” Ik bleef strak naar het plafond staren, met mijn armen onder mijn hoofd. De laatste dagen lag ik steeds zo, en ik was er nog steeds niet zat van. Het had iets rustgevends.
“Goed. En Harry?” Niall klonk opeens bezorgd, waar ik een beetje bang van werd. Niall was nooit bezorgd. Niall was altijd de vrolijke kip die ons humeur omhoog hield, zelfs in de drukke dagen.
“Ja?”
“Ik weet niet wat er is, maar het komt goed, oké?”
Ik zweeg even. “Oké.”
Ik hoorde Niall nog even twijfelend heen en weer schuiven, maar hij ging toen toch weg. Hoe zou het zijn om iemand te hebben die wist hoe je je voelde? Die je op kon vrolijken zonder ook maar iets te zeggen? Het zou vast geweldig zijn.
Ik pakte mijn telefoon en opende Twitter. Tevergeefs: zelfs de lieve tweets van mijn fans vrolijkten me niet op. Net toen ik Twitter af wilde sluiten kreeg ik een nieuwe tweet binnen.
@Beautiful_Eyes: @Harry_Styles Live your life, it’s the only one you’ve got. Carpe diem and kiss a random stranger on the street.
Hoofdschuddend bekeek ik de tweet. Alsof ik een willekeurig persoon zou zoenen. Dat zou meteen in de kranten komen te staan en dat is alleen maar zielig voor mijn slachtoffer.
…Tenzij ik me vermomde. Een grijns verscheen op mijn gezicht. Live your life, zei ze toch? Nou, dan ging ik dat verdorie doen ook! Ik ging voor het eerst sinds heel lang van mijn bed af. Ik zette een zonnebril en een beanie op en wikkelde een sjaal om mijn nek. Ik keek tevreden in de spiegel. Onherkenbaar.
Ik liep snel naar de deur en opende die. De frisse november wind sloeg in mijn gezicht. Ik sloot de deur achter me en rende naar een drukke winkelstraat alsof mijn leven er vanaf hing. Nu ik erover nadacht, misschien was dat ook wel zo. Mijn sociale leven. Ik voelde me een stukje beter nu ik iets te doen had. Ik voelde me alsof ik weer een leven had.
Ik rende naar een blond meisje van een jaar of zestien, die met haar vriendin aan het lachen was. Ze had haar handen vol aan een aantal tassen. Voor ze iets kon zeggen prakte ik mijn lippen op de hare. Verbijsterd stond ze stil, niet in staat om ook maar iets te doen. Gelukkig maar, want ergens was ik bang voor klappen.
Voordat ze zich kon herstellen en zij of haar vriendin me zou slaan, liet ik haar los en verdween weer in de menigte. Dat was grappig.