194. || Rainbows ||

Ik besloot alle flessen maar hier te laten staan. Dan konden we wel iets openmaken als iedereen er was. Al had ik geen idee wie 'iedereen' precies was...
Ik ging de trap weer af en daar zaten Daniëlle en Justin nog op de bank. Maar Daan belde nu met mijn telefoon. Ik ging ernaast zitten en luisterde nieuwsgierig mee.
"Uh-hu, ja de 25ste verdieping moet je hebben. Bel beneden in het flatgebouw aan, dan kan ik de deur openen. Oké?" zei ze en knikte een paar keer. Ik probeerde te achterhalen met wie ze belde.
"Ja, is goed! Maar uhm, dan kun je dus niet vóór 3 uur hier zijn?" vroeg Daan met een stemmetje, dat al verraadde dat ze eigenlijk wist dat iets onmogelijk was. Wie van mijn contacten zou niet voor 3 uur hier kunnen zijn?
"Snap ik. Het vliegtuig doet er inderdaad langer over... Volgens mij was het negen uur, toch?"
Negen uur vliegen, dat moest iemand uit Engeland zijn. Justin begon nu ook te bellen, maar met Daniëlle's BlackBerry. En ik werd echt gek van die twee mensen die een verschillend gesprek houden, dat ik Justin's telefoon pakte en in de keuken ook random mensen begon te bellen.
Ik scrolde zijn contacten door en klikte een naam aan die me bekend voorkwam. Ryan Butler. Oh my god, I love his last name.
Ik drukte op bellen en wachtte geduldig tot er werd opgenomen. "Hey dude how are ya? Lang niet gesproken!" begon een jongensstem enthousiast aan de andere kant van de lijn. Geniaal, hij dacht dat ik Jus was.
"I'm fine! Nee, wanneer was de laatste keer ook al weer? Joh, dat weet ik al niet eens meer!" zei ik en probeerde als Justin te klinken. Helaas kon ik mijn accent niet erg goed verbergen. Jammer.