No Please, No

Ik ga naar binnen en doe de deur dicht. Ik hoor bijna geen geluid echt heel weinig. Te weinig. Normaal is het hier een herrie van jewelste. Ik loop iets verder de gang in 'hallo...... ik ben thuis.' roep ik voorzichtig. Als ik de woonkamer inloop zie ik Agatha staan en Amy en Veronique bij de openhaard zitten. Ze hebben brieven en foto's beet. Ik besteed er geen aandacht aan. En loop verder. 'dacht jij nou echt dat je hier mee weg zou komen?' zegt Agatha met een valse glimlach. 'w...w...waarmee?' stotter ik. Ik weet dat ze iets van plan is anders heeft ze niet zo'n lach. 'ooh kom op denk na jij dom serpent.' zegt ze op een minachtend toontje. 'waar haal je het gore moed vandaan om mijn meisjes uit te schelden?' 'ehm..... ehm...' is het enige wat ik uit kan brengen. 'Ik denk dat we daar maar meteen mee moeten afrekenen.' 'meiden doe maar.' zegt ze. Dan pas zie ik wat die brieven en foto's zijn. Het zijn de foto's van papa, Lilly en ik. En de brieven die we aan elkaar schreven tijdens het jaar dat ik in het buitenland naar school ging. (was een bepaald scholingprogramma.) dan gooien ze ze 1 voor 1 in de openhaard ik wil ernaar toe rennen maar Agatha houd me beet. De tranen lopen over mijn wangen als ik de brieven en foto's zie vergaan. Die foto's en brieven zijn het enigste wat ik nog over heb van mijn kleine zusje en papa. 'NEE ALSTUBLIEFT DOE NIET, NEE ALSTUBLIEFT.' schreeuw ik huilend. Als ze zover vergaan zijn dat ze niet meer zijn te redden gaat laat Agatha me los en de tweeling gaat de kamer uit. Ze blijft nog even kijken als ik snikkend voor de openhaard zit. 'oh oh dom wicht bereid je maar voor dit is alleen nog maar het begin.'