#1. Een eind zonder begin.

#1


Het was voorbij. Na al die tijd was het voorbij. Ik kon het niet bevatten en ik wilde het niet bevatten. Hoe kon ik het nou bevatten? Dit had tijdenlang het onmogelijke geleken.. En nu – nu was het gebeurt. Ik was hem kwijt. Het onmogelijke was gebeurt. Hem verliezen was mijn grootste angst geweest. Een angst die nu werkelijkheid was geworden.
Jesse was mijn grote liefde. Mijn eerste grote liefde. We waren altijd samen. Altijd was het Jesse en Chloe. Chloe en Jesse. Het was moeilijk om onze namen apart te denken. Onze namen verenigt, onze harten verenigt. Voor altijd, zo zou het zijn, zo zou het blijven .. Zo is het niet gebleven.
Tijd bracht verandering, zo veel verandering. Wij waren niet meer. We waren verleden tijd. Er was geen ‘wij’ meer, ik was vrij. Vrij van ons, vrij van ons leven samen, vrij van alles wat we hadden. Vrij van ons ..
De gedachte bezorgde me kippenvel over mijn hele lichaam terwijl ik over de verlaten straten liep – mijn hakken tikkend op de straat. De gedachte van het vrij zijn, joeg me angst aan. Ik wilde niet vrij zijn, ik wilde hem – nog steeds. Ik kon het hem niet duidelijk maken.
Ons einde was daar – daar na al die tijd. Anderhalf jaar waren we samen geweest. Samen geweest, gelukkig samen geweest. Het was de beste tijd van mijn leven. We waren onafscheidelijk. Als we vrije tijd hadden, waren we bij elkaar. Hij en ik – ik en hij. Wij.
Ik besloot dat ik niet meer ik was als hij er niet meer was. Mijn mooie, lange lokken waar hij zijn handen doorheen had laten glijden en waar hij zo van hield, had ik afgeknipt. Met elke lok die op de grond neerstreek, gleed er een traan over mijn wang. Alsof met mijn lokken de herinneringen wegvaagden.
Soms zie ik hem naar me kijken – kijken hoe ik het maak. Altijd wek ik de indruk dat alles goed met me gaat, maar het tegenovergestelde is waar. Ik voelde me niet meer mezelf. Niet meer de oude, vrolijke Chloe. Alsof met hem mijn hele identiteit weg is genomen .. Alsof ik hem terug moet zoeken – het voelt onmogelijk. Zonder Jesse geen Chloe – zoals iedereen altijd zei.
Het is alsof ik het de hele dag koud heb – ik voel me eenzaam. Nooit was ik alleen, maar sinds ik hem niet meer heb, ben ik vaker alleen dan ik ooit ben geweest. Het is alsof ik onder een koude douche heb gestaan en nooit ben opgedroogd. Zonder hem is alles koud – de hele wereld.
Eén keer hebben we nog onder de sterrenhemel gezeten – iets wat we vaak deden. Die avond kan ik me nog zo goed herinneren. Over was het al – hij wilde me troosten. Hij dacht dat ik me beter zou voelen. Opnieuw een gewoonte beleven die me altijd zoveel deugd deed .. Nee, geholpen heeft het niet.
Nu wil je vast weten waarom het over is gegaan .. Waarom wij uit elkaar zijn .. Het was zijn gevoel – hij was verliefd op een ander. Kate. Dat is haar naam. Ze is mooi – erg mooi. Ik kan niet naar ze kijken, nu niet, nooit niet. Ik hoop nog altijd dat hij zich bedenkt – dat hij morgen beseft dat hij bij mij hoort. Ik weet dat dit tevergeefs is. Ik zie hoe zijn ogen stralen als hij naar haar kijkt. Naar Kate – niet naar mij.

“Compared to your eyes, nothing shines quite as bright.”