Loneliness

De schooldag verliep zoals alle andere saaie dagen maar gelukkig kwam er een einde aan en klonk de luide bel. Ik gooide mijn boeken terug in mijn rugzak en stapte samen met Andreas naar buiten. Hij was uitgebreid aan het vertellen over de bokswedstrijd die hij met zijn zus had gezien en merkte niet dat ik maar half luisterde. Het was grappig om zijn onschuldige vrolijkheid te zien maar tegelijk maakte het me ook droevig omdat ik wist dat ik zo nooit zou kunnen zijn. Ik kende vrolijkheid niet eens, er was enkel stilte en eenzaamheid.
'Ik zie je morgen dan terug op school,' zei hij.
Ik schrok op uit mijn gedachte en knikte. Hij keek me eventjes droevig aan maar misschien was dat mijn verbeelding wel. Daarna rende hij de andere kant uit. Soms vroeg ik me af of dat hij merkte dat ik er nooit helemaal met mijn gedachten bij was. Ik wilde hem er niet mee kwetsen maar er was niets dat me echt interesseerde en daarom ging ik altijd staren naar niks. Ik wreef een keertje in mijn ogen en stapte dan terug naar huis. Toen ik mijn straat in ging, zag ik dat bij de buren het bord waar 'Te Koop' op stond, weg was en vervangen was met 'Verkocht'. Het stond al een paar maanden te koop maar dat was omdat er enkele problemen waren met de waterleidingen van het huis. Ongeïnteresseerd haalde ik mijn schouders op en ging naar binnen. Mam zat voor de tv en pap zat voor de computer.
'Ik ben terug thuis,' zei ik.
'Hm,' zei mam kort.
Ik rolde met mijn ogen en ging direct naar boven. Ik deed de deur achter me dicht en gooide mijn rugzak woedend tegen de muur. Was het zo moeilijk om een paar woorden tegen je zoon te zeggen? Sinds wanneer waren ze zo zelfzuchtig geworden dat het zelf teveel gevraagd was om me aan te kijken? zuchtend ging ik op mijn bed zitten en staarde naar de grond. Ik verveelde me. Er was niets of niemand die bij me was. Ik had een laptop en een tv op mijn kamer maar zelf dat trok mijn aandacht al lang niet meer. Ik begreep niet waarom iedereen zo graag op msn, skype of andere dingen zat en met anderen sprak. De volgende dag waren ze je toch vergeten dus wat was het nut er dan van? Er bestond niemand die echt bezorgd om je was als je vertelde dat je jezelf niet goed in je vel voelde. Het grappigste was echter de website waar handige telefoonnummers op stonden. Ik had ooit eens naar een zelfmoord lijn gebeld toen ik me heel slecht voelde maar er nam niemand op. Daarna had ik online gesproken met iemand die mensen als mij moest helpen maar plots ging die offline en stond ik daar geschrokken te kijken. Mensen waren niets anders als zelfzuchtige wezens. Ik nam mijn mes dat ik verstopt had tussen een paar boeken en ging tegen de muur zitten. Ik trok mijn t-shirt uit, gooide het weg en drukte het mes in mijn buik. Ik beet op mijn tanden en herinnerde de woede die ik voelde voor mijn ouders. Daarna sneed ik schuin in de huid van mijn buik en drukte steeds dieper. Het bloed kwam zo snel uit mijn lichaam, alsof het al wist wat het moest doen. Ik volgde een druppel die een rode streep achterliet. Meerdere bloed druppels zochten hun weg naar mijn broek, waar ze dan opgezogen werden door de jeans stof. Opgelucht sloot ik mijn ogen en legde het mes weer weg. Waarom voelde dit toch zo goed aan? Het was als een drug die me rustig maakte en me tegelijk deed zweven. Het was een prachtig gevoel om te weten dat ik deze wond zelf had gemaakt. Er was niemand anders die me op deze manier pijn deed. Ze konden me niets doen want dat deed ik liever zelf. Enkel hierover had ik de macht en de zelfcontrole.

Enkele uren later zat ik aan tafel samen met mijn ouders. Ik had een vest aangedaan om de littekens te verbergen maar natuurlijk vonden ze het niet raar. Zwijgend at ik het voedsel dat mam met veel moeite in de microgolfoven gestoken had. Ze deed altijd zoveel voor haar gezin, het was echt om te lachen. Mijn innerlijke sarcasme maakte het nog droeviger dat het al was. Pap at het snel op en ging dan weer achter de computer zitten. Wat hij daar deed wist ik niet maar het was waarschijnlijk niks nuttig.
'Mam, we gaan morgen met school een uitstap doen'
'Hoeveel heb je nodig?'
'30 euro'
Ze stak een laatste hap voedsel in haar mond, stond dan op en ging geld halen. Ze vroeg niet eens wat voor een uitstap het was of waarheen we gingen. Ze wilde ook niet weten of dat ik het leuk ging vinden of niet. Ze kwam terug en drukte het geld in mijn handen.
'Geef de rest terug als er iets over is,' zei ze kort.
Ik knikte en keek toe hoe ze voor de tv ging zitten en de telefoon tegen haar wang drukte. Nu ging ze waarschijnlijk met haar beste vriendin bellen, wat ze bijna elke dag deed. Mam en pap deden de hele dag niets want ze gingen 's nachts werken. Meestal sliepen ze tot drie uur in de namiddag dus waren ze pas wakker als ik terug kwam van school.
'Mam?'
'St, nu niet. Ik ben aan het bellen, zie je dat niet?' zei ze met een wegwaaiend handgebaar.
'Pap'
'Hm?'
Hij knikte als een gek op iets en het leek hem kwaad te maken.
'Niks, laat maar,' zuchtte ik.
Dus besloot ik maar om naar mijn kamer te gaan en wat tv te zien. De eenzaamheid trok me al snel in een diepe slaap.