Chapter O.37

Nadenken doet me goed, en de tijd vliegt voorbij. Als ik op mijn horloge kijk zie ik dat het vijf voor zes is, over vijf minuten begint het diner. Ik heb geen zin om weer te laat te komen en een hele preek van Minerva over me heen te krijgen, en ik race snel de trappen af naar de Great Hall. Net op tijd kom ik de zaal binnen, en ik zie dat Severus er al zit. Ik loop langs de tafel van Gryffindor, en Potter werpt me een dodelijke blik. Ik besteed er geen aandacht aan en kalmpjes loop ik door naar de leraren tafel waar ik plaats neem op mijn vaste plek. Het avond eten wort opgediend en geroezemoes vult de hele zaal terwijl de leerlingen zitten te smullen van hun eten. Zelf heb ik niet zo'n trek en staar maar een beetje naar mijn bord. "Je moet wel wat eten hoor, je bent al een beetje aan de magere kant." Fluisterd Severus me toe, en een tikkeltje verontwaardigd kijk ik hem aan. "Het is alleen maar goed bedoeld hoor, ik wil niet dat je ziek wordt ofzo." Bezorgd kijkt hij me aan. "Ik heb niet zo'n trek dat is toch niet erg?" "Nee dat is niet erg nee, maar dat heb je de laatste tijd wel vaker." Gromt Sev terug. Ik begin me behoorlijk aan hem te irriteren, iets wat de laatste tijd niet veel voor is gekomen. " Ik wend me tot Minerva; " ik voel me niet zo lekker, is het goed als ik weer terug ga naar mijn vertrekken?" "Natuurlijk Kristen als je je niet goed voelt moet je dat doen." Zegt de vrouw glimlachend en dankbaar kijk ik haar aan. Snel sta ik op en loop de zaal weer uit. Ik kan Severus zijn ogen in mijn rug voelen branden.

Ik heb me op mijn kamer opgesloten en mijn dagboek ligt opengeslagen voor mijn neus. Ik heb er al tijden niet meer in geschreven, en daar heb ik eigenlijk ook geen behoeft aan gehad. Peinzend zit ik met een pen in mijn hand, maar ik weet niet wat ik moet schrijven.Gefrustreerd sla ik het dagboek weer dicht, en ga voor het raam staan om uit te kijken over het terrein van Hogwarts. Ik ben verast als ik zie dat Severus richting Het verboden bos loopt, wat zou hij gaan doen? Ik ben ontzettend nieuwsgierig, en ik besluit om achter hem aan te gaan. Ik wil sowieso zeggen dat het me spijt van mijn reactie tijdens het avondeten. Dat verdiende hij niet. Snel pak ik mijn jas, en ga naar buiten, het is verschrikkelijk koud. Ik sla mijn sjaal strakker om mijn hals en ga dezelde richting uit die Severus liep. Maar bij elke stap die ik zet groeit er een vermoeden in me dat dit een slecht idee is. Dat ik de benen moet nemen nu het nog kan.