Crossed The Line

Om 5 uur ging ik naar huis. Het was later als gewoonlijk maar waarschijnlijk merkten mijn ouders dat toch niet. Zachtjes deed ik de deur achter me dicht en zocht naar mam. Normaal aten we om dit uur, ook al was dat vroeger als in de andere families.
'Mam? Waar ben je?'
Plots zag ik dat er een papiertje op de kast gekleefd was. Ik trok het eraf en las dat ze samen met pap was gaan eten. Ze beweerden dat het zakelijk was maar ik wist dat het een leugen was. Dure restaurantjes waren minder duur als je maar met twee was en je zoon thuis liet. Kwaad maakte ik er een propje van en gooide het weg. Wat een egoïstische ouders! Ik zuchtte diep uit en nam dan de gevroren maaltijd die mam voor me had klaar gelegd. Ze dacht er tenminste aan om haar huisdier eten te geven. Zo voelde ik me, als een huisdier dat alleen voedsel nodig had en een dak boven zijn hoofd. Ze vergaten wel dat ook liefde een belangrijk deel was. Ik stak de maaltijd in de microgolfoven en na vijf minuten kwam het er warm weer uit. Ik leunde tegen de kast en prikte er doelloos met mijn vork in. Het zag er niet eens smakelijk uit. Ik proefde er een beetje van maar vanbinnen was het nog steeds bevroren. Het vlees smaakte als harde karton. Woedend gooide ik het in de vuilbak en stormde naar mijn kamer. De deur trok ik met een luide klap achter me dicht, ook al was er niemand die ik daarmee kon pesten. Ik gooide mezelf op mijn bed en nam het oude mes tevoorschijn. Dit mes wist meer over mij als iemand anders maar de enige manier waarop het naar mijn problemen luisterde, was door ermee in iets te snijden. Ik trok mijn t-shirt over mijn hoofd, gooide het op de grond en zette dan het mes in mijn buik. In een woedende beweging maakte ik een diepe snee en keek toe hoe het bloed zijn weg naar buiten vond. Heel mijn buik stond vol met littekens. Kleintjes, grote, lichte, donkere, verse, oude en diepe. Elke snee had een verhaal achter zich dat ik nooit kon vergeten. Het waren er al 133 maar ik kon me aan allemaal herinneren.

Enkele uren vergingen als sneeuw voor de zon maar er was nog geen enkele spoor van mijn ouders. De klok gaf aan dat het al diep in de nacht was, dus waarschijnlijk waren ze al gaan werken. Zuchtend liet ik mijn arm af het bed hangen en liet daardoor het mes op de grond vallen. Ik was moe en mijn ogen staarden afwezig naar mijn bloedende arm. Vandaag was het de eerste keer dat ik meer als 1 snee maakte, ik was van mijn schema afgeweken. Het interesseerde me eigenlijk niet. Ik keek fascinerend naar het bloed dat af mijn arm druppelde en vlekken maakte op de grond. Er waren 7 bijna evenwijdige wonden die wel in elkaar leken te vloeien met mijn bloed. Ik begreep niet waarom ik het zo mooi vond. Ik sloot mijn ogen en wachtte tot ik in slaap viel. Het kon me niet schelen of dat er nu iemand binnen kon komen en dit kon zien. Misschien was ik dan geen stil huisdier meer maar een mens.

Zoals verwacht kwam de zon weer op, zoals ze altijd had gedaan. Ik lag nog steeds in dezelfde positie en mijn deur was nog steeds dicht. Teleurgesteld trok ik mezelf recht, waardoor ik de snee op mijn buik weer open scheurde. Ik krabde het opgedroogde bloed ervan af en deed hetzelfde met mijn arm. Ik negeerde de rode vlekken op de grond en begon zoals gewoonlijk met mijn routine. Alsof er niets aan de hand was.
'Ik ga naar school,' zei ik, toen ik mam aan tafel zag zitten.
'Wacht, Bill!'
Geschrokken draaide ik me om omdat ik niet op een antwoord had gerekend.
'Waar is het overgebleven geld van gisteren?'
Ik pakte het geld uit mijn broekzak en gooide het door de ruimte. Daarna stapte ik kwaad het huis uit en negeerde de plotse aandacht die mam me schonk. Ze wist zelf niet eens wat ze verkeerd deed, hoe kon ik het haar dan uitleggen? Ze begreep het toch niet. Het beste wat ik kon doen, was zwijgen en naar school gaan. Dat was alles dat er van me verwacht werd.