[03] Why did we went here anyways??

We lieten ons op het bed zakken. onze zware ademhaling was gedurende een paar minuten het enige gluid in de kamer. Zodra we bijgekomen waren bleven we muisstil. onze oren hadden we tegen de deur gedrukt, we konden zo horen wat de ouders van Jason zeiden.
'zouden die twee nu nog naar de hut gaan?' vroeg De hardste stem die ongetwijfeld aan de vader van mijn beste vriend behoorde.
'Nu niet denk ik. ik dit weer een nieuwe bouwen is geen doen. zo gek zijn die twee nou ook weer niet' zei bo's veel zachtere stem.
Jason en ik draaide ons zo dat we elkaar aan keken. we wisten metteen wat de ander dacht. ze hadden eigenlijk wel gelijk. er was geen mogenlijheid dat we in dit weer met matrialen door het bos gingen slepen. dat was haast gevaarlijk.
'we kunnne het dichterbij doen' stelde Jason hoopvol voor. Jason was altijd gedreven door te gaan, zelfs al kon iets helemaal niet. onmogelijke dingen zoals deze.
'Oke, maar dan later' zei ik. Dit beloofde een circelduscussie te worden. Net als mijn beste vriend was ik ook een onmogelijke volhouder.
'Ik wil er nu een, jij hebt toch een grote boom in je achtertuin, daar kunnen we een nieuwe bouwen. lekker dichtbij enzo' 1-0 voor jason
'leuk, lekker dicht bij onze ouders' 0-0 'ook lekker warm, zo'n hut in een boom. zomers wel, nu niet' 1-0 voor mij.
'wat wou je dan in de winter doen?' 1-1
'mijn moeder heeft een geheim gecept voor chocomelk' 2-1
'ja, uit phoenix. daar is het de hele week lang boven de 20 graden. lekker recept zal dat zijn' 1-1
'je hebt het al geproeft!' riep ik verontwaardigt.
'ja, en ik heb een pak chocomelk in de keuken bij jullie zien staan' 1-0 voor jason weer.
'mijn mam heeft een geheim ingredient' 1-1
'dus we gaan de hele winter lang chocolademelk drinken?' 2-1 voor jason.
'nee, maar we kunnen bijvoorbeeld andere dingen doen. jeetje, we zien wel, maar geen hut nu' zei ik geirriteerd.
'wat dan wel?'
'jongens, slapen!' was het andwoort dat vanuit de woonkamer werd toegeroepen door de vader van Jason.
'het is pas 9 uur' fluisterde ik zuur.
'dat scheelt me niks, slapen!'
hoe had hij dat nou weer gehoord?!
Jason gaf mij een blik van 'waren we maar naar jou huis gegaan' ik stemde er non verbaal mee in en schoof zonder een woord te zeggen het logeer bed onder het normale bed vandaan waar ik met kleding en al bovenop in slaap viel.