198. || Rainbows ||

Maar om al die dingen vanavond nog te regelen...
Nee, daar had ik nou echt even geen zin in.
"Oké, dan is het nu wachten geblazen." zei Daan vrolijk en begon een leuk deuntje te fluiten. Opeens schoot me iets te binnen. Iets waar wat we mooi nu even konden doen, terwijl we moesten wachten op de gasten.
"Daan, heb jij een laptop?" vroeg ik haar op een iet wat opdringerige toon. Ze stopte met fluiten en keek me verdwaasd aan. "Euh ja? Daar onder die stapel tijdschriften." wees ze naar de tafel waar ik aan zat. Ik haalde de bladen weg, en daaronder lag een Macbook. Dat zou wel goed komen.
Ik klapte hem open en wachtte tot hij was opgestart. "Jus?" vroeg ik en wenkte met mijn hand, terwijl ik de webcam opstartte en het scherm goed zette. Justin kwam nieuwsgierig naar me toe gehinkt.
"Wat ga je doen?" vroeg hij en keek met één opgetrokken wenkbrauw naar de camera.
"Ik ga gitaarspelen, en jij gaat zingen." zei ik met een knipoog en stond op om mijn gitaar te pakken. Justin ging op mijn stoel zitten en trok gekke bekken naar de camera.
"Ken je The Man Who Can't Be Moved, van The Script?" vroeg ik Justin en ging met mijn gitaar op een andere stoel zitten terwijl ik wat begon te pingelen. Ik vond het een mooi lied, en hij was leuk om te begeleiden op de gitaar. Al twijfelde ik even of Justin's stem bij dit lied zou passen...
"Tuurlijk, elke een beetje muziekliefhebber kent The Script." zei hij met een scheve grijns en zette de laptop beter recht voor zich. Hij drukte op opnemen.
Ik begon het lied te spelen, en Justin viel netjes in. Je kon geen kritiek hebben op zijn timing, want die was perfect.