Chapter 9

Kleine beetjes licht drongen zich door de kieren van het gordijn, de hotel kamer binnen. Langzaam opende ik mijn ogen, het duurde even tot ik besefte wat er allemaal gebeurd was die nacht. Ik keek snel naar het tweede bed in de kamer, blake lag nog te slapen(gelukkig). ik stond open liep de badkamer in en keek in de spiegel mijn huid was bleek, alsof ik ziek was, maar waarschijnlijk kwam het door mijn slaaptekort van afgelopen nacht. ik hoopte dat een lekkere warme douche zou helpen en besloot dat maar eens te doen.

ik sloeg enkele handoeken om me heen om mijn handtas te kunnen pakken die nog in de kamer lag. ik opende de badkamer zachtjes en keek om het hoekje om te kijken of blake nog sliep, daarom haat ik het zo om mijn kamer te delen met ee vreemde. blake lag nog altijd met gesloten ogen in zijn bed. mooi, dacht ik. op mijn tenen liep ik de kamer in richting mijn tas. toen ik mijn tas vast had en me omdraaide schok ik van blake's geopende ogen. ik wist alleen niet zeker of hij echt wakker was, misschien was het net zoals bij m'n broertje, die opend ook altijd zijn ogen als k z'n kamer opkwam maar daar wist hij later niks meer van. "goodmoring" zei hij met een brede grijns op zijn slaperige gezicht. ik schrok en liet daardoor mijn tas vallen."had a nice shower?" vroeg hij heel gewoon "yeah great" zei ik sarcastisch en liep snel terug naar de badkamer waar ik me snel om kleede en me haar en make-up deed. Een klein halfuurje later kwam ik de badkamer uit. blake zat op dat moment recht op op zijn bed "your turn" glimlachtte ik. hij glimlachtte terug "i've already showered"zei hij terwijl hij een blik wierp op een stapel gebruikte handoeken in de hoek. "oké, let's grab some food then" zei ik terwijl ik mijn maag hoorde brommen."oké but first i'll put some clothes on" glimlachtte hij, dit was dee eerste keer dat ik opmerkte hoe mooi zijn lach was en vooral als zijn haar speels voor zijn gezicht hing. hij trok een wit t-shirt en een donkere spijkerbroek aan.

het hotel had eeneetzaal met lopend buffet dus dat was een makkelijke keuze. samen liepen we de eetzaal in. voor mijn gevoel keek iedereen ons aan, maar dat zal wel niet niemand hier wist dat hier twee tijdreizigers liepen die elkaar niet kennen en weg gelopen zijn, voor hun waren wij een van de zo vele stelletjes hier. diep van binnen voelde ik warmte toen ik er aan dacht dat we een stel zouden kunnen zijn. nee, abbs,niet doen! denk aan milan. maar als ik aan milan dacht, dacht ik alleen aan het feit dat hij nu met mijn familie samenwerkt. alleen omdat hij niet weet waarom, maar toch. Blake keek me vragend aan ik keek terug en gaf hem een glimlachje en liep de zaal in. samen met blake en een bord met daarop een croisant. "so, when does your uncle come to bring us back and take me to london with you" vroeg ik bloed serieus. Blake keek me verward aan "abby. when do you finely trust me?!"hij keek beledigd nu. "come on, you're just one of them. you want me to trust you so you can tell them where i am" ik voelde dat ik boos begon te worden. "if that whas my plan, why are we here taking breakfast, instead of that I called my uncle last night to tell hem where we are" hij was kwaad ik zag het aan hem. misschien kon ik hem vertrouwen? "sorry" zei ik zachtjes. zijn blik klaarde op. "But, yes we got to go back, you has to be join the circle of 12" " I know, If I don't I bring myself in danger" ik zuchtte. " I don't want to move to London, I just want to stay here, with my friends and my boyfriend" ik voelde even steek ik mijn hart bij de gedachtte aan Milan. " we gonna meet them today" zei Blake in eens. Ik schrok op " who?" vroeg ik ijzig, omdat ik wist dat het antwoord me niet zou bevallen." your grandmother and my uncle" Blake keek schuldig naar zijn half opgegeten croissant. " OMG, I WAS RIGHT THE WHOLE TIME" ik stond op en liep kwaad de zaal uit. Mijn hoofdpijn speelde op. Blake liep achter me aan "Abby! Wait!". mijn passen versnelde terwijl mijn hoofdpijn steeds erger werd. Blakes hand greep mijn hand en hield me staande. " Abigail, pleas wait. You don't know why. We must talk to th....e....m" de laatste woorden die Blake zei kon ik niet niet mere horen alles vervaagde.