``130``

Voor ik er erg in heb wordt mijn shirt van mijn lichaam af gescheurd. ‘hé, ik vond dat shirt mooi!’ roep ik uit. Brutus lacht even. ‘maak je maar geen zorgen, je hebt het na zo meteen niet meer nodig’ ik slik even en kijk naar een van de vrouwen. Ze heeft een chirurgisch mesje in haar hand. ‘zo meteen heb je geen hart meer, en omdat ik al heb gemerkt dat je erg geliefd ben bij alle drie de heren. Laten we ze zien hoe we langzaam je hart uit je lichaam halen en gaan op eten’ mijn maag keert zich om bij de gedachten. ‘laten we haar vast maken’ met dat gezegd worden mijn polsen vast gemaakt. De vrouw met het mesje komt op me af en zet hem op mijn huid, net onder mijn bh. ‘daar zit mijn hart niet’ zeg ik gelijk. Ze lacht duivels naar me. ‘weet ik, maar ik hou ervan als het hart langzaam leeg bloed’ ze steekt het mesje zacht in mijn vlees en ik gil het uit. ‘laat haar gaan!’ roept Dean. ‘kom hier, ik doe je wat!’ Sam rukt hard aan de kettingen die om zijn polsen zit en Ted kijkt in paniek toe. Ze haalt het mesje uit mijn vel en likt een druppel van mijn zij. Dat is mijn kans. Ik trek mijn benen omhoog en draai haar nek om. Helaas zou het niet werken maar ik moest hier weg. Uit het niets voel ik mijn handen los schieten. Verbaast kijk ik naar de banden die opeens open staan. Mijn blik gaat gelijk naar Sam die verbaast naar de banden kijkt. Was het Sam? Voor ik er verder over na kan denken ren ik naar Dean en ruk het mesje van zijn enkel. Het warme bloed stroomt over mijn zij en de skinwalkers veranderen in honden. Ik weet dat Dean nog een mesje in zijn zak moet hebben. Snel pak ik het en duw het in zijn handen. We kijken elkaar even aan en dan zet ik het op een lopen. Ik zou nooit sneller zijn dan de honden, maar ik moest Dean en Sam die tijd geven.

‘dat was de laatste’ Dean laat zijn wapen zakken en kijkt naar de vrouw die nu dood voor hem ligt. Ted en Sam staan achter hem. ‘Alex!?’ er klinkt wat gestommel. Ik duw de deur open en zak gelijk op mijn knieën. ‘ze had gelijk, ze wilt me graag langzaam laten dood bloeden’ ik zit onder het bloed. ‘het spijt me van je ouders’ mompel ik tegen Ted. Ik kom overeind om vervolgens weer om te vallen. Hij loopt op me af. ‘maakt niet uit… ze waren toch niet dat je kan zeggen de beste ouders’ hij laat een groot litteken op zijn zij zien. ‘en wat nu?’ Ted helpt me overeind en we lopen naar buiten. ‘als het goed is, hebben we nog een schuilkelder, daar zijn de mensen die onschuldig zijn’
‘hoe weet je dat?’ vraagt Sam gelijk. Ted kijkt hem even aan. ‘ik heb het gevraagd.’Dean loopt op ons af en tilt me met gemak op. Even grom ik en kijk hem boos aan. ‘wat?’ mompelt hij. ‘Sam moet het hechten'