Clingy Tom

Hoe kon hij nu weten of dat ik eenzaam was of niet. Het stond niet op mijn gezicht geschreven en mijn lichaamshouding schreeuwde ook niet om aandacht. Innerlijk wist ik dat ik me wel heel eenzaam voelde maar die woorden ging ik nooit luidop zeggen en zeker niet tegen iemand die zo goed als een vreemde was.
'Mooie ketting. Waarvan heb je die?' vroeg hij.
'Mijn vriend heeft ze gegeven voor mijn verjaardag'
'Ben je gay?'
'Nee! Natuurlijk niet. Ik bedoelde een gewone vriend'
Waarom was dat zijn eerste reactie? Mensen dachten wel eens meer dat ik gay was omdat ik mijn ogen altijd donker opmaakte maar dat betekende nog lang niet dat ik degelijk op jongens viel.
'Ik ben het wel,' zei hij met een grote glimlach.
Vragend trok ik mijn wenkbrauw op. Hoe kon hij dat zo rechtuit zeggen zonder zich te schamen? Hij kende me niet eens dus ik kon even goed iemand zijn die gay's haatte.
'Ben je geschrokken?' grinnikte hij en duwde speels tegen mijn schouder.
'Heb jij geen schaamtegevoel?'
'Waarom zou ik me daarvoor moeten schamen? Het is zinloos om mezelf te verstoppen dus moeten de mensen me maar accepteren en anders draaien ze hun hoofd maar naar de andere kant'
Zijn groot zelfvertrouwen verbaasde me en lijmde mijn mond dicht. Hij was totaal het tegenovergesteld van mij.
'Jij bent te mooi om hetero te zijn,' zei hij met een wenkbrauw wiebel.
'Eh?'
Ik keek eventjes achter me, om zeker te zijn dat hij tegen mij sprak. Die actie deed hem lachen.
'Ja, ik had het tegen jou'
'Waar heb jij je bril gelaten?' vroeg ik sarcastisch.
'Ik heb geen bril nodig om pure schoonheid te herkennen'
'Stop met je mislukte flirt pogingen,' zuchtte ik geïrriteerd.
'Weet je niet hoe je moet omgaan met een compliment? Hoe schattig,' grinnikte hij.
Ik rolde met mijn ogen, negeerde hem en stapte op weg naar huis. Hij liep achter me aan en kwam naast me wandelen. Kwaad keek ik voor me uit maar zei niets. Ik hield er niet van dat hij zo dicht bij me was. Niet omdat hij gay was maar omdat hij een mens was. Ik kon mensen echt niet uitstaan, ook al was ik er zelf eentje. Alleen zijn was veel gemakkelijker.
'Je ketting is nog niet heel oud, niet? Wanneer was je verjaardag dan?' vroeg hij.
'Die is vandaag geweest'
'Dat moeten we vieren!'
'Dat heb ik al gedaan,' zuchtte ik diep.
Het was vervelend dat hij tegen me bleef praten.
'Wat heb je dan gedaan? Wat heb je allemaal gekregen?' vroeg hij vrolijk.
'Ik heb deze ketting gekregen en heb samen met Andreas wat gedronken bij zijn thuis'
Waarom ik dat vertelde wist ik niet maar het had ook geen zin om daarover te liegen.
'Dat was alles?'
'Wat moet er anders nog zijn?' vroeg ik verveeld.
'Een feest! Taart, ballonnen en spelletjes spelen met je vrienden! Uitgaan of iets anders leuk doen!'
'Dat is wat jij blijkbaar graag doet. Ik ben niet echt hey uitgaan type en ik hou mijn verjaardag liefst zo klein mogelijk. Ik ben blij genoeg met deze ketting en de biertjes,' zei ik met een glimlach.
'Meen je dat echt? Dat is triestig'
Ik haalde mijn schouders ongeïnteresseerd op en ging naar mijn deur.
'Wat? Ga je me tot binnen volgen?' vroeg ik kwaad.
'Wat is er?' vroeg hij bezorgd.
'Eh? Wat bedoel je?'
'Je ziet er vreselijk droevig uit'
Verbaasd keek ik hem aan en wist even niet wat ik moest zeggen. Ik had dezelfde gezichtsuitdrukking als altijd, dus hoe kon hij dan weten hoe ik me onder het masker echt voelde? Ik liet emoties niet zien en zeker geen verdriet.
'Als je eens wat meer wil praten, dan weet je me te vinden. Ik denk zelf dat mijn raam tegenover dat van jou is,' zei hij lief.
'Goed dat je het zegt. Nu weet ik dat ik mijn voorhangen moet dicht doen,' zei ik kwaad.
'Dan gooi ik wel kleine steentjes tegen je raam totdat je ze weer open doet. Haha,' lachte hij.
Daarna kroop hij over de groene haag die mijn huis van zijn huis scheidde en ging naar binnen.
'Vervelende jongen'

Twee uur later was het tijd om terug wakker te worden. Mijn ogen voelden zwaar en vermoeid aan maar toch stond ik geeuwend recht en stapte traag naar de badkamer. Ik trok mijn kleren uit en nam dan mam's pincet vast. Het had altijd twee dunne kantjes die redelijk scherp waren en dus duidelijke wonden achter lieten. Ik staarde naar mijn rechtse arm en telde de aanwezige littekens. Ondertussen waren het er 45 en dat was alleen op die arm. De meesten waren al genezen maar waren dik en licht geworden. Ik drukte de twee punten van de pincet in mijn huid en trok die langzaam over mijn arm. Ik herhaalde dat enkele keren, net zolang totdat er druppels bloed op de grond vielen. Nu waren het er 50. Als ik die verse sneeën bij de rest optelde, kreeg ik een resultaat van 180. Het interesseerde me niet om er maar eentje per dag te maken. Hoe meer, hoe beter ik me ging voelen. De pijn die achteraf te voelen was, was het beste gevoel ooit.