4 More Deep Wounds

Ik gooide de deur voor Tom's neus dicht en liep naar boven. Mam keek me eventjes vreemd aan toen ik niks zei en voorbij haar heen liep maar zelf zei ze natuurlijk ook niets tegen me. Pap had ik nog niet gezien maar het kon me niet schelen. Ik trok mijn deur achter me dicht en ging op mijn bed zitten. Ik nam mijn boekje en zette weer een streepje bij. Deze keer betekende het niet dat ik gesneden had, want dat deed ik ondertussen meerdere keren per dag maar nu betekende het dat er weer een dag voorbij was gegaan. Nog steeds had niemand het gemerkt. Ik hield dit boekje bij om iedereen hun fout in hun gezicht te wrijven wanneer de laatste dag voor me kwam en ik er niet meer was. Dan gingen ze dit boekje zien en tellen hoelang ik dit geheim al had. Ze gingen zich schuldig voelen omdat ze niet op tijd waren. Ik gooide het boekje onder het bed en pakte de rugzak van school. Ik rommelde er wat in en vond mijn schaar. Dat was het beste werktuig voor het maken van littekens die nooit meer konden verdwijnen. Een dun mesje was natuurlijk nog beter maar zo had iedereen wel zijn favoriet ding. Ik was waarschijnlijk de enige die zo gestoord was om heel zijn lichaam vol te zetten. Met een onvoorzichtige kracht drukte in de punt van de schaar in mijn huid en traag liet ik die over de lengte van mijn buik glijden. Terwijl mijn woede zich mee vermengde met mijn schaar, liep het bloed uit de wond en gleed naar beneden. Ik veegde er een keertje over, waardoor heel mijn buik vol rode vegen kwam te staan. Het was een leugen als iemand zei dat een snijder geen pijn voelde, want het was onmogelijk om niets te voelen bij zo'n diepe wond. Ik legde de schaar weg en greep naar een vuil t-shirt dat op de grond lag. Ik drukte het stevig tegen de won en kon zien hoe de stof mijn bloed op zoog. Ik wist dat het slecht was als ik veel bloedde maar ik vond het zo mooi. Ik trok het t-shirt eraf en zag dat het weer begon te bloeden. Dikke rode druppels gleden naar beneden en werden gevolgd door tientallen anderen. Ik veegde het nog eens een keer af en keek naar de grote vlek op het t-shirt. Hoe was het mogelijk dat mam zoiets nooit zag wanneer de mijn kleding waste? Misschien keek ze er niet naar als ze het in de wasmachine gooide of misschien stelde ze er geen vragen bij. De woede kwam weer naar boven. Ik voelde me zo vreselijk alleen, niemand leek iets om me te geven! Ik greep naar de schaar en sneed in een snelle beweging in mijn huid, waarbij enkele bloed druppels tegen de muur vlogen. Deze snee was nog dieper als de vorige en bloedde tien keer zo erg maar ik maakte me geen zorgen. Mijn hand trilde van de woede en de sensatie die het snijden veroorzaakte, verzette me in een staat die vergelijkbaar was met een adrenaline junkie. Ik voelde de pijn even niet en sneed nog een derde keer in mijn buik. Ik volgde de druppels die als kleine watervallen op mijn bed belandden. De vlekken werden groter maar het was nog steeds niet genoeg. Ze moesten naar me kijken! Ze moesten me horen! Niemand zag me staan! Met een vast hand sneed ik een vierde keer. Mijn ogen volgden de vliegende druppels die op de muur kwamen en dan naar beneden gleden. Waarom was dit zo mooi terwijl ik het zou moeten verafschuwd hebben? Wat was er met me gebeurd? Hoe kon het zo ver komen?

Midden in de nacht werd ik weer wakker. De klok duidde aan dat het 4 uur was, dus mijn ouders waren gaan werken en ik was weer alleen thuis. Moeizaam zette ik me recht en kreunde door de pijn die ik voelde. Ik keek naar mijn buik. Een normale mens zou misselijk geworden zijn bij het zien van zoveel opgedroogd bloed en die vier diepe wonden die nog half open waren. Ik krabde er een keertje aan en zuchtte diep uit. Ik had het weer gedaan. Ik stond op, zocht een dikke vest en deed die over mijn t-shirtloos lichaam heen. Toen ik naar buiten ging, trok ik de deur achter me dicht en keek naar de donkere hemel. Deze keer waren er geen sterren aanwezig die me de weg konden wijzen. Ik gooide mijn cape over mijn hoofd en stak mijn handen diep in mijn zakken. Stil wandelde ik door de donkere straten en ging weer naar het park. Ik ging op het vochtige gras zitten en legde me daarna plat op mijn rug, terwijl ik mijn armen onder mijn hoofd stak. De stilte was meestal moordend maar nu voelde het goed aan. Ook de koude deed me rillen en levend voelen. Waarom voelde ik me altijd droevig nadat ik mezelf had pijn gedaan? Juist nadat ik het gedaan had, voelde het altijd al een opluchting maar na die opluchting kwam een put die nog dieper was als de vorige. De routine was steeds hetzelfde maar toch was het onmogelijk om ermee te stoppen. Dit was voor mij hetzelfde als dat een goede vriend naar me luisterde. Het was onmogelijk om met woorden uit te leggen wat er in me om ging, dus moest ik deze manier toepassen.
'Bill? Wat een toeval! Wat doe je weer hier vandaag?' lachte iemand.
Ik schrok op en zag dat het Tom was.
'Ik wilde ergens alleen zijn,' zei ik hard.
'Kom op, niemand wil alleen zijn,' zei hij, terwijl hij naast me kwam zitten.
'Wie zegt dat je naast me mag zitten?'
'Doe niet alsof er een stok ik je gat zit en wees eens relaxed,' zei hij lachend.
'Ik ben relaxed'
'Dat geloof ik niet. Je verstopt jezelf, dat is duidelijk te merken'
'Hoe denk je dan dat ik ben? Je kent me niet eens!'
'Je ziet eruit als een persoon die van elk klein ding iets grappig en leuk kan maken. Iemand waarmee je veel plezier kan hebben en iemand die te vertrouwen is,' zei hij lief.
'Ik ben het tegenovergestelde'
'Nee, je doet enkel zo maar ik geloof niet dat je zo ook werkelijk bent'
Ik rolde verveeld met mijn ogen en keek naar de vijver. Ik wilde niemand in mijn buurt hebben maar ik kon niet zeggen dat hij weg moest gaan. Waarom dat was, wist ik niet. Het voelde eigenlijk goed aan om iemand naast me te hebben zitten, ook al was dat in tegenstrijd met de wens om alleen te zijn.
'Je hand bloedt! Heb je, je pijn gedaan?' vroeg hij, toen hij mijn hand plots vast nam.
Geschrokken trok ik me terug. Ik was aanrakingen niet gewend en ik wilde ze ook niet.
'Ja maar het is niks erg. Het is al opgedroogd,' zei ik.
Liegen was gemakkelijker als ademen. Ik deed niets anders als liegen dus slikte iedereen ze direct. Stil staarde ik verder voor me uit en zuchtte diep.
'Ik weet niet of dat iemand je dat al gezegd heeft maar je bent de droevigst kijkende persoon die ik ooit al gezien heb,' zei hij bezorgd.
Ik keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan maar reageerde er niet op.
'Waarom heb je die eenzame uitdrukking op je gezicht?' vroeg hij droevig.