When The Cap Goes Down

De laatste dag school was traag voorbij gegaan maar nu stond het weekend voor de deur. Ik vond dat ze 4 dagen school en drie dagen thuis moesten geven, dat klonk veel eerlijker. Uitgeput gooide ik mijn rugzak in de keuken en vond een briefje op tafel. Het vertelde dat mam en pap op bezoek bij oma waren en dus pas morgen weer thuis kwamen, want oma woonde ver weg. Gefrustreerd scheurde ik het papiertje kapot en ging naar mijn kamer. Ik had geen zin in de gevroren maaltijd die zoals altijd voor me klaar stond. Ik plofte neer op mijn bed en pakte mijn schaar vast. Ik staarde naar het opgedroogde bloed dat op de scherpe kanten kleefde en zuchtte diep uit. Ik trok mijn t-shirt uit en keek naar de vele littekens die niet meer vervaagden. Met gemengde gevoelens drukte ik de schaar in mijn buik en vroeg mezelf af waarom dit het enige was waar ik nog aan kon denken. Een diepe snee verscheen en hield mijn andere verwondingen gezelschap. De pijn was sterk geminderd tegenover vroeger. Zo zag je maar dat een mens bijna aan alles kon wennen. Ik zette de schaar op mijn borstkas en plaatste daar drie diepe sneeën. Er was nog zoveel plaats op mijn lichaam, het stoorde me. Ik wist dat die gedachten niet normaal waren maar er was toch niemand die me dat zei, dus stoorde ik er niemand mee. Daarna bewerkte ik mijn bovenarmen en toen straaltjes bloed hun weg naar beneden vonden, drukte ik de scherpe kant in mijn zij. Waarom kreeg ik er niet genoeg van? Waarom voelde dit als een bevrijding aan? Ik voelde het warme bloed kruipen, wat me een voldoening gaf. Ik herhaalde de daad 29 keer en hield op toen ik kramp in mijn hand kreeg door de schaar vast te houden. Ondertussen had ik al 302 littekens. Zuchtend liet ik me achterover op mijn bed vallen en sloot mijn ogen. De eenzaamheid was zo overheersend, het voelde slecht aan. Tranen sprongen als vanzelf in mijn ogen en verlieten mijn ooghoeken, om vervolgens in mijn haar te glijden. Elke dag voelde ik mijn hart kouder worden. Ik voelde mezelf vervagen en dat zou zolang verder blijven gaan totdat er niets meer van me overbleef. Dan werd ik door de weinige mensen die me kenden, vergeten als iemand die nooit heeft bestaan.

Twee uur later zat ik voor de tv en at toch van de kunstmatige maaltijd. Hoewel er een grappig programma bezig was, kon ik er niet om lachen. Er was ook niemand waartegen ik kon praten. De vreemde worteltjes waren zo hard als steen en het vlees zag eruit alsof het al een gegeten was geweest. Ik stak de laatste hap in mijn mond en hoestte om de vuile smaak te overmeesteren. Plots ging de bel. Ik schrok want ik had niemand om dit uur verwacht. Aarzelend opende ik de deur en zag twee politie mannen staan.
'Bent u Bill Kaulitz?' vroeg de grootste.
Ik knikte en keek ze verward aan. Toen ze hun pet af hun hoofd namen, wist ik wat er ging komen.
'Het spijt me om het u zo mee te delen maar u ouders zijn een uur geleden overleden in een auto ongeluk'
Ik wist niet wat ik hierop moest zeggen en het duurde ook een tijdje voordat ik het echt begrepen had. De mannen zeiden nog dingen tegen me maar ik hoorde het niet meer. Alles waaraan ik kon denken, was het feit dat ik zo dikwijls gewenst had dat ze dood waren en nu was het echt gebeurd. Ik gooide de deur dicht en zakte door mijn benen. Ik had mijn hand geschrokken om mijn mond gelegd en voelde de tranen erover stromen. Wat moest ik nu doen? Ik zag ze niet dikwijls maar ik had spijt dat ik niet een keer gezegd heb dat ik van ze hield. Als ik had geweten dat dit zou gebeuren, dan had ik ze omarmd en niet laten gaan. Ze waren niet de beste ouders maar ze waren wel nog steeds mijn ouders. Nu was ik werkelijk helemaal alleen.

Dit was het slechtste weekend van mijn leven. Twee dagen lang lag ik op mijn bed en staarde onopmerkzaam naar boven, terwijl ik pap's scheermesje in mijn hand had. Ik had enkel een boxer aan maar de koude deed me niets. Heel mijn lichaam had ik bewerkt met sneeën. De meeste waren klein en kort maar sommige waren onrustwekkend diep. Mijn maag gromde maar er stond geen gevroren maaltijd voor me klaar. Ik had twee keer opgestaan om naar de wc te gaan en voor de rest van die twee dagen had ik mezelf gesneden en geslapen. Alles ging als een vage waas over me heen, ik merkte niets op. Ik veegde het bloed niet weg maar liet het gewoon gaan. Uiteindelijk kwam maandag toch terug aan de deur bellen maar ik voelde me zo moe en al mijn spieren leken wel overwerkt te zijn. Moeizaam ging ik recht zitten en siste van de irriterende pijn. 412 sneeën. Waarom telde ik ze eigenlijk nog? Er was nu niemand meer die het zou kunnen opmerken. Niemand op wie ik de schuld kon schuiven voor mijn probleem. Ik wist niet eens meer waarom ik dit deed want er was geen reden voor. Vermoeid stond ik recht en hield me vast aan de muur toen ik merkte dat ik wat onvast op mijn benen stond. Ik had echter geen zin om te eten, dus ging ik me douchen. Het water dat over mijn lichaam gleed, deed zoveel pijn dat ik geschrokken schreeuwde. Ik waste me zo snel mogelijk en droogde me daarna af. Zoals gewoonlijk deed ik een lange vest aan en trok een jeansbroek aan. Ik stijlde mijn haar plat en maakte mijn ogen zwart op. Alles ging zoals het altijd ging. Ik zuchtte een keertje diep en ging dan naar school.