0/1 Prologue

Ik keek hoe het bloed door de dakgoot naar beneden stroomde.
Ik probeerde de rugzak nog uit haar hand te trekken, maar het schoot niet op- haar verstijfde vingers waren om het hengsel geklemd alsof ze bevroren waren. Het ging ook zo lastig, met één hand. Tegen de weeë geur hield ik nog steeds de zakdoek tegen mijn gezicht gedrukt. Hij rook zo fijn en vertrouwd, naar thuis, jaren geleden, naar een moeder en een toekomst.
Haar gezicht leek zich te vertrekken terwijl ik me over haar heen boog. Ik drukte mijn bevende vingertoppen zachtjes tegen haar zwarte haar, en schrok ervan hoe echt ze opeens leek, hoe menselijk. Maar haar gifgroene vossenogen waren zoals altijd dichtgeknepen in walging, alsof haar afgunst voor mij zich tot ver voorbij haar dood uitstrekte. Als ik in haar ogen keek, deed het minder pijn. Als ik in haar ogen keek, vervaagde het bloed op haar gezicht en was ik weer alleen met de haat, de eindeloze bittere nasmaak van wraak. Als ik in haar ogen keek, was het minder alsof ik een moord had gepleegd. Ik had het haar betaald gezet. Ik had het haar betaald gezet!
Maar hoewel de pols die naast haar hoofd lag niet meer klopte, en het bloed dat traag over de kiezelstenen kroop het hare was, wist ik, ergens diep in mijn ziel, dat zelfs de dood nooit genoeg zou zijn om terug te betalen wat zij mij had aangedaan.