H35

Ik draai me geschrokken om en...
Ik kijk in Nitors ogen. Hij kijkt me wijs aan en stapt tussen de bomen vandaan.
'Hoihoi,' zegt Sisja. Ze ziet er moe uit. Cecile achter haar antwoord niet eens, ze heeft grote ogen met wallen. Blijkbaar is ze niet meer zo blij nu de wereld van haar afhangt... dat begrijp ik geheel.
'Willen jullie ons nooit meer zo laten schrikken? Ik dacht dat jullie vijanden waren ofzo.' Aryen gooit naast me zijn armen in de lucht.
'Schrokken jullie?' Sisja klinkt geamuseerd.
'Nee, hoor,' hoor ik Diamantar zeggen.
'Niet echt,' zegt Blueä die tien seconden geleden stond te trillen op haar benen.
'Niet echt,' mompel ik met neer geslagen ogen.
'Jeuh, Cecile, missie geslaagd!' Sisja draait zich naar Cecile om op Nitor maar Cecile kijkt haar zombie achtig aan, met grote wazige ogen.
'Cecile? Wat is er?' Vraagt Aryen verast.
'Niets,' mompelt die. Ik loop naar Nitor toe en hijs haar van hem af.
'Gaat het wel?' Vraag ik,'Het komt wel goed hoor.'
'Het zal wel,' mompelt ze. Ze snikt in mijn haar.
Een paar minuten later zitten we te eten.

Het is al laat in de avond als we besluiten te gaan slapen. Aryen is als eerste weg. Hij ligt op gekrult in zijn slaapzak en zachte pufgeluidjes komen over zijn lippen.
Even kijk ik naar hem met een tevrede glimlachje. Dan went ik me af en kijk ik naar de sterren. Cecile en Sisja zijn ook al weg, ik ben helemaal alleen wakker met de draken.
De draken houden de wacht, samen met Nitor.
Ik snap niet hoe ze dat uithouden, als ik de heledag zou moeten rennen of vliegen zou ik niet niet kunnen slapen.
Maar ik laat het graag aan hun over.
'Gaat het?' Hoor ik Diamantar vragen, hij is bezorgd om me, dat hoor ik zo.
'Ja hoor, maak je liever zorgen over jezelf, je bent nu al een eeuwigheid op, hoe houd je het uit?'
'Gewoon denken aan waar je het voor doet, het lukt prima,' zegt Diamantar, maar ik laat me niet overtuigen, zijn stem klinkt zachtjes in mijn hoofd.
'Ga slapen, ik hou de wacht wel, ik slaap morgen wel op jouw rug,' zeg ik streng.
'Deal,' zegt Diamantar en hij gaat liggen, zijn kop op zijn poten. Ik kruip overeind en klim in een boom. Vanuit de boom scan ik de omgeving en mijn oren zet ik op scherp.
Ook mijn neus laat ik de lucht aftasten, ik ruik niets slechts, alles is goed. Raar genoeg voel ik mijn ogen dichtvallen. Hoe kan dat? Ik voelde me net nog zo wakker...
Slaap...
Ik ben moe...
Twéé minuutjes slapen...
Dat is toch niet erg?
Twéé minu-
Mijn ogen vallen dicht en mijn ademhaling neemd af. Langzaam ontspan ik. Kleine snurkgeluidje komen over mijn lippen. Mijn linker arm die de boom vast hield laat langzaam los. Ik hang nu alleen aan mijn rechterhand in de boom. Langzaam verliest ook die zijn grip.
Ik val.
De grond komt steeds meer dichterbij.
En ik krijg mijn ogen niet open.
'LILITH!'