Hoofdstuk 13

Hallo David,

Gisteravond is er zoiets fantastisch gebeurd! Ik wilde dat ik je het kon vertellen. Maar helaas kan ik dat niet. Daarom moet het maar zo.
Gisteren was ik op het werk, toen Van der Vlerk opeens met me wilde praten. Zoals je wel kunt begrijpen, deed ik het bijna in mijn broek van angst. Ik wist zeker dat hij me zou ontslaan. Ik heb je verteld van al die keren dat hij tegen me schreeuwde. Maar hij ontsloeg me niet: sterker nog, hij wilde me meer verantwoordelijkheid en meer salaris geven. Vooral met dat laatste ben ik heel erg blij. Ik ben misschien nog niet volledig verlost van mijn geldprobleem, maar het is een hele verbetering.
Weet je nog toen ik, na lang zoeken, deze baan kreeg? We gingen uit eten om het te vieren. Ironisch genoeg bij mijn toekomstige werkplek. Je had me gewoon geplaagd, maar ik had me behoorlijk geschaamd die dag. Wat ik toen nog niet wist, is dat ik daar door mijn baas bediend werd. Daar had ik meer van moeten genieten. Ik weet nog dat ik eerst boos was geweest op je, maar dat ik er later de humor wel van inzag. Ik mis die dingen. Ik vraag me af of je dat met mijn leuke vervangster doet.

Zelfs als ik nu aan haar dacht, werd ik kwaad. Ik kon haar wel iets aandoen. Dat had ik minder bij David. Ik besefte ook wel dat ik mijn woede op haar richtte, maar ik kon niet anders. Hoewel het misschien wel onrechtvaardig tegenover haar was.
Ik keek even snel op de klok. We hadden om drie uur afgesproken in de bibliotheek om weer verder aan ons werkstuk te werken. We schoten mooi op, maar we hadden een laatste bijeenkomst nodig.
Het was twee uur en dat betekende dat ik nog wel even tijd had. Zo kon ik rustig de brief afmaken en hem in een envelop doen.

Toen ik mijn naam onder de brief had gezet en het wilde opbergen, merkte ik dat de stapels enveloppen wel heel erg groot was geworden. Emma's idee was compleet uit de hand gelopen. Ik zuchtte. Ik was bang dat ik niet meer kon stoppen. Was het mogelijk om verslaafd te raken aan het schrijven van brieven? Ik zag mezelf al binnenkomen op de verslavingskliniek...

'Het is al half zeven!,' riep Emma verbaasd uit. We hadden deze middag zo hard gewerkt dat we de tijd volledig vergeten waren. Pas toen een bibliothecaresse ons kwam vertellen dat ze over een half uurtje sloten, drong het tot ons door. Maar het was het waard geweest: het was helemaal af. Daar was ik blij om, maar toch vond ik het jammer. Ik had het echt leuk gevonden om eraan te werken.
'Waar moet jij eigenlijk heen?,' vroeg ik aan Rick, terwijl we onze jassen weer aantrokken. Ik wist van Emma dat ze weer naar het station moest en Lara zou waarschijnlijk met haar meefietsen. Ik had weinig zin om alleen te gaan, dus hoopte ik dat hij mijn kant op moest.
Hij noemde het adres en het bleek dat hij inderdaad mijn kant op moest. We woonden eigenlijk best dicht bij elkaar woonden. Dat was fijn, want het begon al donker te worden en ik haatte het om als vrouw alleen moest fietsen. Niet dat ik dat niet elke dag deed, maar het bleef onprettig.
'Zullen we samen gaan?' vroeg ik. Hij knikte blij. Blijkbaar hield hij ook niet van alleen moeten reizen. Emma keek me aan met een blik die ik niet kon thuisbrengen. Waarom wierp ze mee die veelbetekenende blik toe? En waarom begreep ik de betekenis dan niet?

'Je zit ergens mee,' zei Rick opeens, terwijl we op de fiets zaten. Hij kwam er zo onverwachts mee dat ik geen tijd had om te ontkennen.
'Ja.'
'Wat is er dan? Of wil je er niet over praten?'
Ik grijnsde even toen hij mij geweldige cliché weer ter sprake bracht.
'Jawel, maar het is een lang verhaal. Laten we even gaan zitten,' zei ik, wijzend op het bankje in het park waar we doorheen reden.

'En nu ben ik dus boos op dat meisje, terwijl zij er misschien allemaal wel niets aan kan doen. En die stapel brieven wordt alsmaar groter.'
Ik zuchtte wanhopig. Waarom ik het hele verhaal aan hem had verteld, wist ik niet. Misschien was het omdat hij zo goed naar me luisterde.
'Weet je wat je moet doen? Je moet gewoon zijn huis in stormen en de waarheid eisen.'
Ik lachte. 'Je bent gek!'
'Dat kan ik niet ontkennen,' zei hij met een grijns. 'Maar zo stop je in elk geval met piekeren.'
'Ik zal erover nadenken,' zei ik lachend.
Ineens waren we stil. Ik was hem heel dankbaar voor luisteren, maar ik wist niet wat ik verder moest zeggen. Toen pas merkte ik dat het sneeuwde. De eerste sneeuw van het jaar. Het was een heel mooi gezicht.
Ik keek naar Rick, glimlachend. Hij zag de sneeuw ook en we staarden er een tijdje naar. Het leek allemaal opeens perfect. Ik keek in zijn grijze ogen en toen besefte ik dat ontzettende honger had.

Zo, weer een nieuw hoofdstukje. Ik heb vakantie deze week. Helaas betekent dat niet heel veel nieuwe hoofdstukjes, want ik moet veel werken. Wat vonden jullie van dit hoofdstuk?