10.

We zaten al een tijdje in de auto liedjes van One Direction te zingen en de CD was al bezig aan de tweede ronde. Esther, Simone en Luus waren nog heel hyper bezig terwijl ik mijn ogen amper open kon houden. Ik besloot dus om te gaan slapen. Ik sloot mijn ogen en was meteen in Dromenland. Maar dat duurde niet lang want opeens voelde ik allemaal ellebogen in mijn zij. Ik opende dus maar mijn ogen en zag de 3 meiden de Inbetweeners Dance doen. Dat verklaarde dus die ellebogen. Toen “One Thing” was afgelopen riep Esther keihard ‘Nog een keer!’ Dat deed me echt aan de Teletubies denken, die zeiden dat ook altijd ‘Nog een keer! Nog een keer!’ ondertussen had de moeder van Esther het liedje nog een keer opgezet en waren we met z’n allen de Harry-move aan het doen. ‘Jullie gaan toch niet al te hard schreeuwen als we ze zien hè?’ vroeg ik voor de zekerheid. Ookal wist ik dat ik morgen doof was. Dat had ik mezelf aan gedaan door met hen mee te gaan. ‘Ja, we zullen heel braaf op onze stoeltjes blijven zitten’ antwoordde Simone doodserieus waarna ze toch in lachen uitbasten. De moeder van Esther reed even later een parkeerplaats op en zei dat we er waren. ‘Veel plezier meiden, en maak die jongens niet doof’ riep ze ons nog na toen we de deuren wilden dicht gooien. ‘Bedankt en zullen we niet doen!’ zeiden we in koor. We liepen naar het concert gebouw en besloten achteraan de rij te gaan staan, we bereidden ons voor op een vermoeiende wachttijd. ‘Waren we maar eerder vertrokken’ zei Simone. ‘Ja, maar dan moest ik nog eerder opstaan en ik kan nu al bijna mijn ogen niet openhouden’ antwoordde ik. ‘We geven je wel wat energie en koffie, dan val jij niet in slaap’ kreeg ik als antwoord terug van Luus. ‘Hoe lang zou dit duren?’ vroeg Esther. ‘We hebben toch VIP-kaartjes? Dan mag je toch overal eerder naar binnen enzo of niet?’ ‘Ja, maar zie je ergens een ingang voor VIP’s?’ antwoordde Simone. ‘Bohh, dat klinkt echt vet VIP! Nu voel ik me net een bekende Nederlander!’ riep ik enthousiast. ‘Als je zo doorgaat met schreeuwen ben je dat dadelijk ook, komt groot in de krant ofzo te staan: “Meisje schreeuwt zo hard dat omstanders doof en helemaal gestoord van haar worden” zei Luus. ‘En bedankt’ antwoordde ik sarcastisch.
Na nog 2 uur te hebben gewacht en veel energie en koffie te hebben gedronken kwam de rij in beweging. We konden net 3 stappen zetten totdat die weer tot stilstand kwam. ‘Nou, dit gaat ook lekker snel’ zei Esther ongeduldig. ‘Is hier nergens een ingang van ONS?’ vervolgde ze haar zin met daar achter aan een diepe zucht. ‘Heey, wie denk je wel dat je bent?’ riep een bitchy meisje naar haar. ‘Hun vriendin ofzo?’ ‘Nee dat denk ik niet’ begon Esther. ‘Ik BEN gewoon hun vriendin bitch!’ dat gezicht van dat meisje was onbetaalbaar en daarom lagen we ook in een deuk. ‘Dat… gezicht… hahahaha’ wist Simone uit te brengen. ‘Echt… hilarisch’ vulde ik haar aan. ‘Uhm, hallo?’ zei een stem opeens. ‘Willen Simone, Luus Donya en Esther met mij meekomen?’ en vrouw met een blaadje in haar hand wenkte on en we liepen naar haar toen. Ik keek nog even naar het meisje van net en zag dat ze ons ongelovig aanstaarde, we volgden de vrouw door de vele gangen van het concert gebouw. Ze bracht ons naar onze plaatsen die zicht recht voor het podium bevonden. ‘Hier zijn jullie plaatsen, het concert begint over een paar minu…’ de vrouw had haar zin nog niet uitgesproken toen de deuren open gingen en er duizenden gillende meisjes binnen kwamen. IEMAND, HELP?!