The New Family

Ik maakte kennis met een voorlopige familie die mam en pap moest vervangen. Ze waren lief en vriendelijk en ontving me met open armen maar ik wist niet goed wat ik moest doen. Het waren immers vreemden. Ik had een eigen kamer die ik zelf mooi vond en ik had een eigen badkamer. Het brede comfort maakte het aangenaam maar toch voelde het vreemd aan. Deze familie had ook een dochter die twee jaar ouders als mij was en een zoontje dat vreselijk irriterend was. Nadat alle papier in orde waren gebracht, iets waar ik dus niets van kende, was het al avond geworden. Voor de eerste keer in heel mijn leven kreeg ik voeding die vers bereid was en dus niet uit een verpakking kwam. Het was echt heerlijk maar de steeds kijkende blikken maakten me nerveus. De ouders leken gelukkig te zijn om me te hebben maar het zoontje vond me nu al stom. De dochter at snel alles op en verdween daarna naar haar kamer.
'Eh, dank je voor het eten,' zei ik nerveus.
'Hoe lief. Je moet me niet bedanken, schat, dat is graag gedaan,' zei de vrouw lief.
'Moet ik helpen met de afwas?' vroeg ik.
'Dat moet niet. Rust je eerst maar uit op je kamer want het was een drukke dag'
Ik knikte gehoorzaam en ging aarzelend naar mijn kamer. Hoewel het bed niet van mij was, was het comfort duidelijk iets waaraan ik verslaafd zou kunnen worden. Ook de kast waar mijn kleding in ging, was groter en mooier. Mijn ouders waren niet arm maar rijk waren we ook niet. Deze mensen hadden duidelijk het geld voor al die dingen. Ik ging op het bed zitten en zuchtte diep uit. Alles was nieuw en prachtig. De mensen waren vriendelijk en ik wist dat ik hier niets tekort zou komen maar het was raar. Ik voelde me eenzaam en verlangde naar een persoon die me irriteerde met vragen en altijd een idiote glimlach op zijn gezicht had. Iemand die eigenlijk nog steeds een halve vreemde was en me altijd lastig viel, ook al wilde ik alleen zijn. Ik miste Tom.

De volgende ochtend kwam al veel te snel na de slapeloze nacht die ik had. Ik staarde door mijn kamer en voelde me niet op de juiste plaats. Alles was vreemd en niets wat ik kende was er. Plots klopte er iemand op de deur en kwam binnen.
'Bill, sta je op? Je moet op tijd naar school vertrekken,' zei de vrouw van het huis.
Het was de eerste keer dat iemand me ooit had wakker gemaakt. Nee, fout. De eerste persoon was Tom, toen hij de eerste keer in slaap was gevallen in het park en ik hem toen in mijn bed hem gelegd. Spontaan sprongen er tranen in mijn ogen, ook al wist ik niet waarom. Ik ging Tom direct op school zien, dus waarom voelde het dan aan alsof hij uit mijn leven was gestapt?
'Schat, wat is er?' vroeg de vrouw bezorgd.
Ze ging op haar knieën voor mijn bed zitten en aaide door mijn haar. Het maakte me enkel eenzamer, ook al waren die kleine gebaren alles waar ik ooit van mijn ouders verlangd had.
'Als je eerst wat aan de nieuwe omgeving wil wennen, dan mag je wel een paar dagen thuis blijven. Ik schrijf wel een briefje voor school,' zei ze lief.
Ik schudde vastbesloten mijn hoofd.
'Sorry. Ik ga wel naar school,' zei ik met een valse glimlach.
Ze keek terug blij een aaide nog eens door mijn haar. Zij wist niet van mijn masker en mijn probleem, dus dacht ze natuurlijk dat ik eerlijk was. Ik kon onmogelijk mijn woede en frustratie aan haar uitlaten, dat zou niet eerlijk zijn. Tom was trouwens de enige waar ik altijd kwaad tegen was. Hij bleef echter steeds achter me lopen en liet het hem niet raken.
'Ik heb ontbijt klaar gezet. Ga vlug douchen, dan kunnen we samen eten,' zei ze.
Ik knikte en ging naar de ruimte die ze had aangewezen. De vreemde douche was breder als die van mij en het zag er ook heel proper uit. Ik douchte me snel, droogde me af en keek naar een grote spiegel, die groter als mezelf was. Ik zag alle littekens voor de eerste keer zo duidelijk. Ik keek snel de andere kant uit en trok wat kleren aan die ik nog had mee genomen. Aarzelend ging ik naar beneden en ging op de enige lege stoel zitten, naast de dochter van het huis.
'Eh, goede morgen,' zei ik verlegen.
'Haha, jij bent schattig,' zei ze.
'Wat?'
'Ik vind het wel leuk om een nieuw broertje te hebben. Ik stel je vanavond voor aan mijn vrienden!'
Ik wist dat ik er niet veel over kon zeggen, dus at ik snel en ging dan naar school. Het was verder weg als mijn vorig huis maar gelukkig kwam ik nog op tijd aan. Andreas knuffelde me vrolijk. Tom was er ook maar hij keek me raar aan.
'Waar was je gisteren? Ik wilde nog naar je toe gaan maar de deur was dicht en toen ik door mijn raam keek, kon ik je ook niet zien in je kamer,' zei Tom.
'Ik zit nu in een pleeggezin,' zei ik kort.
'Wat, waarom?' vroegen Andreas en Tom tegelijk.
'Mijn ouders zijn een paar dagen geleden gestorven en blijkbaar ben ik te jong om alleen te wonen'
'Je ouders zijn gestorven? Waarom heb je daar niets over gezegd!' riep Andreas geschrokken.
Ik trok mijn schouders onverschillig op maar daarop reageerde hij kwaad. Ik pakte me bij mijn kraag vast.
'Waarom ben je zo op jezelf gericht! Wij zijn er voor je maar jij verteld helemaal niks over jezelf! Je bent als een gesloten book en dat haat ik! Ik heb je toch al dikwijls laten zien dat je me kan vertrouwen, niet dan?' zei hij kwaad.
Verward keek ik hem aan. Hij was altijd zo vrolijk en lief. Was ik de oorzaak van de verandering? Het was toch goed om geen medelijden te willen krijgen? Andreas liet me weer los en liet een diepe zucht.
'Soms begrijp ik echt niet wat er in je hoofd omgaat,' zei hij droevig.
Schuldig keek ik naar de grond.
'Toen ik vorige keer bij je bleef slapen, waren je ouders toen dus ook al dood?' vroeg Tom.
Ik knikte kort.
'Je deed zoals je altijd deed, alsof er niets aan de hand was. Hoe is het mogelijk om zo gevoelloos te zijn nadat je je eigen ouders verloren hebt?' vroeg hij.
Ik lachte kort en sarcastisch.
'Jezus, nu begint hij nog te lachen ook! Hoe is het mogelijk!' zei Andreas, voordat hij kwaad weg liep.
'Andreas?' piepte ik geschrokken.
'Laat hem maar even afkoelen,' zei Tom.
Zijn rustige stem werkte kalmerend op me. Ik wist dat hij ook kwaad op me was maar het leek eigenlijk meer dat hij teleurgesteld was. Tom was ook kwaad op me, dat zag ik aan de manier waarop hij zichzelf rustig probeerde te houden maar hij liet het niet merken, wat dan weer betekende dat hij veel geduld met me had. En iemand die veel geduld had, betekende dat hij het waard was om op te steunen. Hij hield van me en ik wist dat het niet enkel maar woorden waren.