001||Cecelia Eleanore Graves

Cecelia Eleanore Graves

De grond vloog onder me vandaan. Ik schoot zo snel door het bos dat het niet meer als een groene waas hoorde te zijn maar na al deze tijd was ik eraan gewend dat ik alles nog even scherp zag als in stilstand. Ik hield even stil en hoorde de geluiden van iemand die naderde. De persoon ging veel te snel om menselijk te zijn en aangezien het klaarlichte dag was en het bovwendien nog lang geen volle maan waren weerwolven uitgesloten en bleef er maar een soort over, vampiers. Er hield een blonde vampier voor me stil maar zijn gouden ogen brachten me even van de wijs, vampiers hadden geen gouden ogen, rood of zwart maar niet goud. 'Goedenmiddag,' zei de vampier die me vriendelijk toeknikte. 'Ik ben Carlisle Cullen.'
Ik glimlachte, deze man kwam uit de tijd dat er gentlemans waren. 'Aangenaam kennis te maken, ik ben Cecelia Graves.'
'Ik wil je vragen om niet meer in het gebied te jagen, mijn familie en ik hebben veel last gehad van je jachtpartijen.'
Ik knikte. 'Natuurlijk ik wist niet dat dit gebied al bezet was, met hoeveel zijn jullie?'
'Met z'n zevenen, anders kom je mee naar het huis, Esmé is in de stad en Rosalie, Emmett, Alice, Jasper en Edward zitten even op school maar dan kan je ze ontmoeten.'
'Dat zou ik geweldig vinden,' zei ik en we begonnen op een sloom, menselijk tempo te lopen.

Tegen de tijd dat we bij het grote en lichte huis aankwamen wist ik al dat Carlisle in de zeventiende eeuw in Londen was geboren en zijn moeder bij zijn geboorte was gestorven, dat hij was gebeten tijdens een vampierjacht die hij leidde, over zijn reizen, zijn familie en zijn alternatieve manier van leven. Ik had verbaasd uitgeroepen dat ik niet begreep hoe hij dat volhield. We liepen het huis binnen door de keuken waardoor ik verrast werd. 'Waarom hebben jullie eigenlijk een keuken?'
Hij grinnikte. 'Om de schijn op te houden, als hier mensen over de vloer komen komt het natuurlijk nogal vreemd over als we geen keuken hebben.'
Ik knikte. 'Ik moet even een telefoontje plegen,' zei hij en hij viste een mobiel van het aanrecht.
'Edward,' zei een stem aan de andere kant van de lijn.
'Carlisle, ik heb een gast meegenomen en ik weet dat jullie je daar doodvervelen dus kom maar gewoon naar huis.'
Hij hing op en glimlachte. 'Die komen er zo aan.'