003||Jasper Whitlock Hale

Jasper Whitlock Hale

Haar gezicht was bleek en werd getekend door de onmenselijke perfectie en de rode ogen maar verder was ze geen spat veranderd sinds de laatste keer dat ik haar zag. Haar huid die zelfs onder de felle zon van Texas nooit bruinde, verbrandde of zelfs maar een klein sproetje vertoonde was niet van tint veranderd en haar bruine, golvende haren vielen nog steeds tot op haar rug. Ze kon haar blik blijkbaar ook niet van mij losscheuren maar toen Emmett kuchte besefte ik me weer dat we niet alleen in de kamer waren. 'Cece,' zei ik nog steeds verward. 'Je was altijd al goed in het verrassen van mensen maar dit zag ik absoluut niet aankomen.'
Ze lachte vrolijk en het geluid maakte me vreemd week in mijn maag. 'Ik had jou nou ook niet bepaald aan zien komen hoor,' zei ze.
'Jullie kennen elkaar dus duidelijk al,' stelde Carlisle vast.
'Inderdaad,' zei ze. 'Van heel lang geleden maar wat is er allemaal met je gebeurd Jasper?'
Ik glimlachte even schaapachtig. 'Dat is een nogal lang verhaal,' zei ik.
'Ik denk dat ik het bij kan benen,' zei ze en terwijl ze door de kamer liep raakteze terloops mijn arm aan.
Het was net alsof de wereld in een keer uit zijn verband werd gerukt. Tientallen herinneringen speelden zich in een sneltreinvaard achterstevoren af. Ik zag mijn gouden ogen veranderen in rood, rood in bruin en het leger plaats maken voor vrienden, mijn verloofde en mijn vader. Ons plaatsmaken voor twee kinderen die rondrenden door het dorp. Toen ze haar hand weer van mijn arm haalde glimlachte ze bedachtzaam. 'Wat was dat?' vroegen Edward en ik tegelijkertijd, natuurlijk hij had alles wat ik had gezien ook gezien. 'Mijn gave,' zei ze met een lichte glimlach door ons verblufte gezicht. 'Wanneer ik iets of iemand aanraak kan ik het volledige verleden van die persoon zien.'
Ik grinnikte. 'Ja dat is denk ik iets handiger al dat ik het hele verhaal moet gaan uitleggen.'
'Inderdaad dat zou namelijk nogal lang duren en ik heb dan wel alle tijd van de wereld maar ik heb nog steeds niet echt veel geduld.'
Ik schoot in de lach, dat was de oude vertrouwde Cecelia die ik kende. 'Maar natuulijk is dit Jasper die in de lach schiet zodra ik zo'n opmerking maak.'
'Sorry,' zei ik terwjl ik mijn gezicht weer in de plooi trok. 'Het is gewoon dat je echt nog helemaal niets veranderd bent, ook nog niets volwassener als toenertijd.
Ze haalde haar schouders op. 'Ik ben nog steeds maar zestien Jasper, mijn kinderlijke trekken kom ik waarschijnlijk nooit meer vanaf.'
En daar was ik nou juist zo bang van, ze was nog steeds exact hetzelfde.