Proloog

Nooit gedacht dat dit mij zou overkomen, nooit verwacht dat ik zo diep zou zinken, me in zou geven om zoiets kleins, mijn leven zou verpesten, mijn gezondheid op het spel zou zetten, mijn vriendschappen zou verliezen, allemaal om dit, omdat ik blijkbaar de aanleg had voor dit, alsof het voorspelt was dat dit mij zou overkomen, en dat allemaal op 16 jarige leeftijd. Ze zeggen altijd, je bent te jong om zorgens te hebben, te jong om je zo slecht te voelen, je hebt je hele leven nog voor je, je hoort blij en gelukkig te zijn en te genieten van het leven, maar wat kun je doen als je zestien bent en dan al zoveel hebt meegemaakt, zoveel hebt verloren en zoveel hebt gekregen? Er is niet veel wat je kunt doen, je kunt proberen blijven te leven, maar wat als het op een dag te veel wordt en je niet meer leeft maar alleen bestaat? Wanneer je iedere ochtend opstaat zonder gevoelens, iedere dag is een oorlog, een oorlog in jezelf, een oorlog die je niet kan winnen maar je blijft het proberen, je blijft vechten en iedere dag, is het een oorlog die je alweer hebt verloren.