004||Cecelia Eleanore Graves

Cecelia Eleanore Graves

Ik zat buiten in het bos, ik had even geen zin om bij de Cullens te zitten. Mijn weerzien met Jasper had me ontzettend verward en ik kon amper geloven dat dat waar was, inplaats van dat hij was gestorven in een menselijk gevecht had hij jaren overleefd in een Newborn-army en had hij uiteindelijk weten te ontsnappen en toen Alice hem vond hij hij onze natuurlijke instincten afgezworen en deze alternatieve leefwijze aangenomen. Naast mij zonk er iemand in het gras. 'Hi,' zei Edwards stem en ik keek op. 'Ik weet van jullie verloving.'
'Natuurlijk weet je dat, je hebt gezien wat hij en ik ook zagen daarnet.'
De Cullens hadden me verteld over de bijzondere gaven die hun clan bezat. Vreemd, Alice haar gave was exact het tegenovergestelde van mij maar blijkbaar hadden we dezelfde smaak in jongens. 'Ik snap best als het zwaar voor je is om bij Alice en Jasper te zijn, je kan altijd vertrekken.'
Ik schudde mijn hoofd. 'Nee zo erg is het niet,' zei ik. 'Ik vind het natuurlijk vreemd om mijn verloofde met een ander te zien maar ik ben al wel over hem heen, echt waar.'
Edward knikte bedachtzaam en bleek toen nog iets kwijt te willen. 'Ik heb veel begrip voor je situatie maar wanneer jouw aanwezigheid hier mijn zus pijn doet dan zal het je spijten dat je ooit deze route naar je volgende bestemming hebt gekozen.'
Hij stond op en ging er weer vandoor. Ik staarde hem verbaasd na, die weirdo kon gedachten lezen dus hij zou toch zeker moeten weten dat ik echt helemaal niets voor Jasper voelde en Jasper voelde ook niets meer voor mij dus er was helemaal niets aan mij dat zijn zus pijn zou doen, bovendien had ik me voor genomen om niet te vertellen over onze verloving aangezien Jasper intussen een getrouwd man was en hij het nooit belangrijk genoeg had gevonden om aan zijn familie te vertellen. Ik pakte een steentje en gooide het een paar meter verder, ik had zo ontzettend veel behoefte aan een jacht, ik had te lang niet meer gedronken alleen hier mocht ik niet jagen, ik had het beloofd want ik wou ze geen last bezorgen want ze waren echt ontzettend aardig maar nu mijn ontmoeting met Jasper hier ook nog eens bij kwam hield ik het nog maar amper uit zonder een jachtpartij. 'Hé ik wil gaan jagen, ga je mee?'
Ik keek om en zag Rosalie staan. 'Ik heb beloofd niet te jagen.'
'Niet op mensen, ooit een poema geproefd?'