I'mScared, Okay!

“Het spijt me” fluisterde hij weer.
Ik maakte een stap rond hem en ging op zen sofa zitten. In de hele korte tijd dat ik hier was, was het al een stuk donkerder geworden. Ik moest op tijd thuis zijn voor Sophie weer vragen ging stellen. Ik zuchtte en liet men hart rustiger slaan.
“Ik snap het niet” fluisterde ik. Ik wou het gillen en schreeuwen maar de pijn klonk te veel door in men stem. Ik had me nog nooit zo gevoeld als bij Jasper. Ik wou bij hem zijn maar zover mogelijk van hem. Ik wou van hem houden maar hem haten op het zelfde moment. Ik wist niet precies wat ik wou. Men hart wist wel wat ik wou... Maar men hersenen wilde niet mee. Want bij ieder hartslag riep het: Jasper... Jasper... Jasper. Maar mijn hersenen verdrongen het.
Hij kwam voorzichtig bij me zitten: “Je begrijpt het gewoon niet”
“Leg het me dan uit!” drong ik aan op smekerige toon.
“Kan ik niet...”
“Probeer het!”
“Ik ben bang, oké” het was luider dan hij in gedachten had...