007||Jasper Whitlock Hale

Jasper Whitlock Hale

Cecelia was hier nu een paar dagen en ik kon niet wachten tot ik haar zag vertrekken maar omdat ze het zo goed met de familie, in het bijzonder Rosalie, kon vinden en ze het vegetarische dieet best eens wat langer wou proberen maar ze betwijfelde of ze dat alleen vol zou houden bleef ze hier nog een tijdje, in elk geval tot de bruiloft. Het was niet dat ik Cecelia niet meer aardig vond, het tegenovergestelde. Het feit dat ze zo weinig was veranderd verscheurde me. Ik hield echt van Alice meer als van ieder ander maar voor het eerst sinds ik haar had ontmoet betrapte ik mezelf erop om eraan te denken hoe mijn leven was geweest wanneer ik nooit was vertrokken en menselijk was gebleven. Ik zag de bruiloft voor me, hoe ze eruit zou hebben gezien, ons eigen kleine huisje. Ik zag voor me hoe onze kinderen eruit zouden zien en hoe ze opgegroeid zouden zijn. Hoe we samen oud zouden zijn geworden, echt oud en niet het meer ervaringsgedoe wat ik nu kende met Alice. Ik wist dat Edward niet blij was met die gedachten. Hij wierp me steeds waarschuwende blikken toe en deed ontzettend zijn best om mij en Cecelia zoveel mogelijk uit elkaar te houden, ik was hem daar zeker ontzettend dankbaar voor maar helaas had hij niet erg veel succes want Cecelia had blijkbaar besloten dat we maar moesten doen alsof het punt waarop we verloofd waren niet bestond en behandelde mij nog steeds als een oude vriend. Het deed me eigenlijk pijn om te merken ddat ze zo deed. Ik wist dat zij niets te zeggen had gehad over met wie ze zou gaan trouwen, ik had haar vader om haar hand gevraagd omdat ik al jaren verliefd op haar was enhaa gedrag nu liet blijken dat zij nooit dezelfd gevoelens voor mij had gehad waardoor ik me afgewezen voelde en het idee kreeg dat ik haar gedwongen zou heben tot een leven dat ze nooit had gewild wanneer ik de dag dat ik besloot haar smeekbeden te negeren en toch uit te rijden voor de evacuatie. 'Jasper.'
Ik keek op en Alice keek me een beetje boos aan. 'Ik besef me heel goed dat je het moeilijk vind dat Cecelia hier is omdat ze je aan je menselijke leven doet denken maar je gedraagt je al sinds haar aankmst koel en somber en daar heb ik genoeg van.'
'Houd je erbuiten Alice,' zei ik bot. 'Je hebt geen idee waar je over praat.'
Ik merkte dat ze echt woedend was nu maar inplaats van tegen met uit te vallen draaide ze zich om en liep ze weg. Ik keek haar na en zuchtte. Waarom was alles zo ingewikkeld?