008||Cecelia Eleanore Graves

Cecelia Eleanore Graves

Edward dook naast me op. Ik vond het nog steeds vreemd dat je eigenlijk geen enkel moment van de dag alleen was hier en als ik eerlijk was had ik ook regelmatig wel echt behoefte aan wat eenzaamheid maar dat was nou eenmaal onmogelijk hier. 'Daar wilde ik eigenlijk met je over praten,' zei Edward. 'Ik bedacht me dat deze drukte voor jou opeens best wel overweldigend kan zijn en dat je misschien een plek nodig hebt waar je evn alleen kan zijn.'
'Daar valt opzich niet zoveel over te praten,' zei ik. 'Ik zal er wel aan wennen.'
'Inderdaad maar ik wil je toch iets laten zien, kom je mee?'
Ik keek hem even aan en die smekende blik kon ik gewoon niet negeren. Edward grijnsde en zette het op een lopen. Stomme gedachtelezer. Ik begon achter hem aan te rennen. Edward ging niet op zijn hardst waardoor ik hem weer in kon halen en een minuut of zeven liepen we zo naast elkaar. Toen stopte hij en legde zijn handen over mijn ogen. 'Edward dit meen je niet,' zei ik zuchtend.
'Jawel en niet spieken ik heb het toch meteen door.'
Jesus wat een overdreven gedrag, ik was echter wel zo slim om niet te spieken want ik wilde zijn goede humeur niet verpesten. Op een gegeven moment hield Edward stil en haalde zijn handen voor mijn ogen weg. Mijn mond viel open toen ik zag waar we waren. Het was een prachtig grasveld. Over het gras en de takken lag al enkele weken een dun laagje sneeuw wat schitterde in de bleke winterzon die wonder boven wonder door was gebroken. Edward glimlachte. 'Ik heb dit veld ooit gevonden toen ik op de vlucht voor de stelletjes was en laat hem nu aan jou zien omdat je er misschien af en toe naartoe wil vluchten.'
Ik gaf hem een enthousiaste knuffel. 'Bedankt, dit zou wel eens de plek kunnen zijn die ik zo nu en dan ndig heb.'
Hij knike. 'Dat dacht ik al maar als ik je hier wegstuur dan wil ik ook eens een keer alleen zijn goed?'
'Natuurlijk maar ik geloof niet dat ik iemand op zijn zenuwen kan werken.'
'Dat kan je wel, heel erg zelfs maar ik mag je wel en bovendien ben jij de enige die niet constant aan j partner denkt en dat is goed moor het behoud van mijn gezonde verstand.'
'Voor zover je dat al had,' flapte ik eruit.
Hij trok een wenkbrauw op waardoor ik in de lach schoot waarna ik er wel zo snel mogelijk vandoor ging om aan de kieteldood te ontsnappen, iets wat me door zijn ongezond hoge tempo trouwens niet lukte.