19 # Unexpected

'Hee Bonnie, ze zeggen dat jij de heks bent die mij kan helpen.'
Haar mond zakt open. Ik wist geen betere manier om op haar af te stappen. De laatste tijd ben ik steeds minder in vorm. Ik weet niet hoe dat komt, maar ik wil wel weten waardoor dat komt.
'Dat was.. recht voor zijn raap', antwoordt ze nadat ze is bijgekomen.
'Ja, goed hè', antwoord ik emotieloos.
'Maar ik help geen onbekende.' Ze draait zich om om weg te lopen, maar mijn gesnuif laat haar stoppen.
'Ik weet net zo goed als jij dat jij een hekel hebt aan vampieren. Eentje heeft mij mijn geheugen ontnomen. Ik wil het graag terug.' Ze aarzelt.
'Mis je veel?'
'Een avond, gisteravond', voeg ik er achteraan om het wat specifieker te maken. Nog steeds aarzelt ze, maar ik heb al gezien dat ik ga winnen. Haar haat voor vampieren straalt ze van zich af. Misschien niet zo heel slim.
'Voor deze ene keer', zegt ze dan langzaam. Ik kijk haar dankbaar aan.
'Kom over drie uur naar mijn huis', waarna ze haar adres geeft. Ik bedank haar nogmaals en vertrek daarna weer naar het park.
Ik ga op een bankje zitten en pak mijn boekje erbij. Mijn vingers glijden over de gouden letters. "Mystic Falls." Ik schud mijn hoofd en spreek zachtjes mijn gedachten hard op. 'Waarom, waarom na al die tijd, doet deze plek zo plots iets met me?'
Ik weet het antwoord niet. Ik had gehoopt dat de wind het me misschien zou toefluisteren, maar het blijft stil. Plots word ik kwaad op mezelf. Nooit ben ik zo zwak geweest, waarom hier wel? Wat is de oorzaak?

'Ooh gelukkig', klinkt er een warme stem naast me. Ik kijk op in de intens bruine ogen van Tyler. 'Je bent nog niet weg.'
Ik knik langzaam. Ik voel me eigenlijk nogal awkward bij hem na dat vertrek met een briefje.
'Waarom ben je weggegaan?' Ik haal mijn schouders op.
'Is er iets?' Ik schud mijn hoofd.
'Waarom praat je niet?' Glimlachend haal ik mijn schouders opnieuw op.
'Goed dan praat ik.' Dat trekt mijn aandacht.
'Ik weet dat Caroline nogal snel jaloers kan zijn, maar daar zal ik vanaf nu geen last meer van hebben.' Ik doe mijn mond open om eindelijk wat te gaan zeggen, als Tyler snel verder praat zodat ik hem niet kan onderbreken.
'Kom alsjeblieft terug naar mijn huis. Als je alleen terugkomt wanneer je moet betalen, dan fijn, dan betaal je wat huur, al is dat totaal niet nodig. Mijn moeder vond het ook gezellig. Plus ik heb de stad al doorgekeken, er staat verder niets te huur.' Hij stopt even. 'Mijn punt is, kom je gewoon terug. Ik vond het gezellig. Ik.. mag je.'
Mijn mondhoeken krullen omhoog bij die woorden. Dit klonk wel degelijk heel zoetsappig en wanhopig, maar het raakte me, dus knik ik.
'Prima. Graag, kom ik nog even bij je inwonen.' Nu krijgt hij ook een grijns op zijn gezicht. Hij wil wat gaan zeggen, maar dit keer ben ik degene die snel verder praat.
'Wat bedoelde je met dat je van Caroline haar jaloerse gedrag geen last meer hebt?'
'Het is uit.'
'Hè? Waarom?' Hij bijt zijn tanden op elkaar, zodat er een aantrekkelijke strakke kaaklijn ontstaat.
'Ik vond tekeningen die Klaus voor haar heeft gemaakt. Ze had ze verstopt en toen ik er naar vroeg..' Hij schudt zijn hoofd. Haar reactie heeft blijkbaar genoeg antwoord gegeven. Het doet hem zeer, perfect. Echt perfect. Hoe gekwetster hij is, hoe makkelijker voor mij. Ik pak zijn hand vast en wrijf even met mijn duim over zijn hand.
'Ze heeft een enorm domme fout gemaakt.'
Zijn bruine ogen vangen mijn blik, sluiten mij erin op, laten me verdrinken. Dan buigt hij voorover, drukt zijn lippen op de mijne. Even ben ik totaal verrast door het moment, zo makkelijk had ik het nou ook weer niet verwacht, maar wanneer ik me heb herstelt, kus ik hem terug. Zijn tong in mijn mond, vurig en vol passie. Zijn handen houdt hij netjes boven mijn kleding, maar dat volgens mij alleen omdat we midden in een park zitten. Wanneer onze lippen elkaar loslaten, voel ik pas hoe het bloed naar mijn wangen is gestegen. Ze voelen warm en zijn vast en zeker vuurrood.
'Ik ben blij dat je terugkomt naar mijn huis', fluistert hij met een zwoele blik.
'Ja', antwoord ik blozend, 'Ik ook.''