Deel Een: Twintig

“NIALL!” brulde ik. Niall kwam mijn kamer binnenstormen.
“Wat is er?” vroeg hij. “Is er brand? Moord? Ben je van je bed gevallen?”
“Ziet het eruit alsof ik het heet heb, ik dood ben of op de grond lig?” merkte ik op.
“Eh, nee. Sorry. Maar wat is er dan?”
“Kom eens naast me zitten.” Ik klopte op de deken. Achterdochtig schuifelde Niall naar het bed toe en nam plaats.
“Tess hier,” ik wees naar het beeldscherm, “zegt dat alleen jouw puppy-ogen op haar werken. Dus, wil je dat even doen?”
Niall keek even naar mij. “Waarom?”
“Je wilt haar toch ontmoeten?”
“Ja!” riep hij blij. “Wanneer?”
“Als jij je puppy-ogen nu gebruikt, over twee weken,” antwoordde ik. Tess had onze conversatie geamuseerd aangehoord, maar zette nu grote ogen op.
“Dit meen je toch niet serieus,” kreunde ze.
Niall zat inmiddels zo ongeveer op en neer te springen op mijn bed en probeerde Tess te dwingen hem aan te kijken. Zuchtend gaf Tess de strijd op en keek naar Niall. Die trok een pruillip en liet zijn ogen glinsteren. Jemig, hij was goed!
“Oke, oke, ik geef me over!” lachte ze. “Ik ben zo terug.” Ze sprong op en ik hoorde haar wegrennen. Ze schreeuwde iets onverstaanbaars naar beneden.
“Thanks, mate,” grijnsde ik naar Niall. Hij knipoogde.
“Graag gedaan, Harry. Laat het me weten wanneer ze precies komt.” Hij stond op en wandelde opgewekt mijn kamer weer uit.
Hoofdschuddend keek ik hem na. Niall was echt een bijzondere jongen.