[04] The Shack

gedurende het weekend ontweken we onze ouders zo veel mogenlijk. we liepen wat door La Push heen, gingen bij wat andere jongens thuis zitten en bedachten nog een vervanging voor de hut. uiteindelijk besloten we een schuur te gebruiken om de dag in door te brengen. het was niet zomaar een schuur, het was een vervallen schuur die bij een vervallen huis hoorde. van wie het huis was wisten ze niet. we wouden om de een of andere reden liever niet voor de voordeur gaan staan en zoeken naar een naambordje, aangezien het niet op de brievenbus stond.
de brievenbus was überhaupt al lang weg. We hadden van mijn vader gehoord dat die in zijn jeugd er al niet meer was. We konden er dus wel in geloven dat het huis verlaten was.
De krakende deuren, de stoffige spinnenwebben die haast een semitranspirant gordijn voor de ramen vormde en de schots en scheve dakpannen waren niet de enige argumenten die er waren voor ons om het huis niet in te gaan. 'mijn vader heeft me verteld dat het er spookt, iets met de laatste inwoners..' had Thomas aan ons verklapt. Toen ik het bij mijn ouders na vroeg kwam er even een nare stilte. Papa zei dat ik mijn mond erover moest houden en Mama zei helemaal niks. ze keek alleen maar zuur weg uit het raam, dat was niet omdat Isabella net weer in haar luier zat te scheiten. Ook opa wou het mij niet vertellen. Jason had iets meer Succes. Zijn ouders zeiden dat het hem niks aanging en dat hij maar beter niet naar binnen kon gaan. met meer succes bedoelde ik dus dat hij niet metteen zijn mond moest houden en lelijk werd aangekeken.
maar, met het schuurtje leek niks mis. het was dan misschien net zo wankel als onze hut maar toch, het was wat. Binnen de korste keren hadden we het ook al helemaal onze plek gemaakt. een paar meubels hadden we weten te ronselen en we hadden een paar kaarsen en zaklampen voor binnnen.
'Jason, ik zat te denken, misschien is onze hut wel weggewaait en niet kapot gemaakt' zei ik opeens toen we zondag middag in de schuur zaten.
'hoe kom je dáár nou weer bij?'
'nou, er word toch een orkaan verwacht. dan waait het hard, straks waait deze nog weg'
'hij stond er al toen je vader jong was' zei jason die geen woord van mijn theorie geloofde. 'dus, het zegt niet veel'
'en toen mijn opa jong was ook' probeerde ik maar het had geen zin. jason gaf me een 'geef het toch op' blik en draaide daarna zijn rug naar mij toe. hij begon voorzichtig te drinken van de hete chocomelk die we mee hadden genomen in de thermoskan. Mama's warme chocolade.
Ik ging in de kleermakerszit op de vloer zitten waar een lichtgroene deken op was gelegt. zelf nam ik ook een slok. het was hartstikke lekker.
Ik kroop ver ineen. Mijn ogen stonden verweg gericht door het deurgat uit. de deur zat eral niet in. een nieuwe deur erin zetten was een van de plannen die we hadden. maar weinig kans van slagen kreeg dat plan.
harde windvlagen sloegen tegen het huisje aan. een spookachtig gehuil werd door het waaien veroorzaakt. haast als wolvengehuil. het was best wel luid. JAson sprong van zijn stoel af.
'zullen we maar naar huis gaan, het is een beetje fris' zei hij. hij bedoelde, dit is best wel eng. en daar was ik het mee eens.
Ik knikte en pakte de thermoskan en een stoel. snel maakte ik me uit de voeten. Jason volgde me al snel met een koekjestrommel en zijn zaklamp. Hij deed hem aan, het was al donker geworden door de storm. We rende zo snel als onze voeten ons konden brengen. even draaide ik me om om te kijken. toen zag ik iets wat mijn theorie helemaal bevestigde. De hele schuur vloog door de wind de lucht in. Stukken hout vlogen laag over de grond het bos in maar het dak maakte een grotere vlucht. een grote dans van bladeren, hout en meubulair vertoonde zich meters boven de grond.
'CHIVATO RENNEN LUL!' riep Jason
Ik draaide mijn hoofd snel weg en rende veder over de zeiknatte straten naar mijn huis waar alleen maar mijn opa thuis was met mijn zusjes.
Na de deur achter me dichtgeslagen te hebben, ons binnen afsluitend van de huilende wind van buiten Liep ik heigend de woonkamer in.
'jij bent net optijd binnen' Constateerde Mijn opa. Hij zat met zijn rolstoel bij de tv. zijn gezicht die bestond uit een en al rimpels keek mij redelijk neutraal aan.
beter dan mijn ouders waarscheinlijk, óf jasons ouders.
'waar zijn pa en ma?' vroeg ik terwijl ik mijn natte jas in de gang uittrok en hem neergooide op de grond.
'boodschappen doen' zei Opa die weer Tv ging kijken.
even ging ik rustig veder met mijn schoenen veder uitdoen maar toen bedacht ik weer wat. 'maar papa's auto staat er nog'
'Chio, de supermarkt is hier niet ver vandaan. ze zullen wel wat nat worden, maar ze kunnen heus wel wat regen hebben' zei Mijn opa rustig.
Tja, dat was waar.
Met een joggingbroek aan en een lekker ruime sweater ging ik vlak bij opa zitten op de bank. Ik keek mee met de wedstreid honkbal, ik moest nog helemaal weer even inkijken.
Vlakvoordat ik helemaal in de wedstreid zat én vlak voor de laatste slag die de wedstreid zou beslissen kwamen mijn ouders weer binnen, druk pratend over iets.
ik ving mijn naam op en toen werden ze stiller. Snel ging ik kijken wat er was.
'waar zijn de boodschappen?' was het eerste wat ik vroeg.
Mam en pap keken elkaar even aan. maar mijn mama zei toen 'dr viel een boom om, bijna lagen we eronder maar uiteindelijk werden alleen onze tassen werden helemaal fijngeperst' zei ze.
'hebben we nu nog te eten?' vroeg ik met samngetrokken wenkbrouwen.
Mijn vader knikte 'we moeten nog wel wat in huis hebben'
we aten uiteindelijk macaronie met restjes.
Toen ik 's avonds in bed lag en niet kon slapen door de wind die nog altijd klonk als wolvengehuil zoals vanmiddag, bedacht ik me dat de winkels op zondag gesloten waren.