Strange obsession

Oliver zette wat Quidditch tactieken neer op een stuk perkament dat voor hem lag. Dat doet hij wel vaker, of eigenlijk altijd, na de lessen (en soms zelfs tijdens de lessen). Het hele team keek af en toe zijn kant op, hopend dat hij hun ging vertellen wat hij had bedacht. Hij zuchtte en legde het perkament weg. Hij kon zich niet concentreren.
      Er was iets wat hem al de hele avond afleidde, beter gezegd, de hele week al. Percy keek op toen hij merkte dat er iemand naar hem keek. Oliver grijnsde even naar hem en boog zich daarna over een Quidditch boek, eigenlijk het enige boek dat hij ooit las.
      Sinds een week kon Oliver alleen nog maar denken aan Percy Weasley en nog specifieker zijn bril. Oliver zelf begreep niet waarom, maar 's nachts droomde hij over Percy met zijn bril op in bed. Op een manier die niet zou mogen. En dat was nog niet alles. Tijdens de lessen die hij met Percy samen had, lette hij niet op wat de leraar uitlegde, maar staarde hij naar Percy's bril. Het had hem al twee keer nablijven bij Snape opgeleverd, omdat hij zijn potion had verknald. Snape was zelfs al begonnen over nablijven tijdens de eerstvolgende Quidditch wedstrijd die overmorgen was. Tegen Slytherin.
      Oliver wist dat hij er iets aan moest gaan doen, maar hij wist niet wat. Hij wist echt niet meer wat hij moest doen om zijn obsessie te stoppen, want ja, hij wist dat het een obsessie was. Hoe moest hij anders verklaren dat hij werd afgeleid door Percy's bril? Hij kon zich zelfs niet meer concentreren op Quidditch, iets wat bijna onmogelijk was.
      "Oliver?" Hij keek op van zijn boek en zag Percy naast de bank staan waar Oliver zichzelf over had uitgespreid. "Kunnen we even praten? Alleen?" Oliver slikte en probeerde zijn blik niet naar Percy's bril te laten gaan. In plaats daarvan sloot hij zijn boek en kwam hij overeind. Percy zag dat als een toestemming en begon in de richting van hun slaapkamer te lopen. Oliver volgde hem, bang voor wat er ging komen. In de slaapkamer plofte Percy op zijn bed neer en Oliver ging op het bed daarnaast, zijn bed, zitten. Hij wachtte rustig af tot Percy zou gaan beginnen met praten. Hij sloot zijn ogen, omdat hij het plafond al te vaak zag. Gelijk kwam één van zijn dagdromen over Percy's bril weer op en zijn ogen vlogen gelijk weer open. "Oliver? Waarom staar je de laatste tijd zo naar me?" En die vraag had Oliver kunnen verwachten.
      "Ik weet het niet, Perce. Ik kan het gewoon niet helpen." Oliver was altijd al slecht geweest in liegen. Verder haatte Percy het ook nog eens als mensen logen waardoor hij het niet wilde riskeren. Percy knikte en kwam overeind. Oliver haalde opgelucht adem, denkend dat Percy wegging en dat hij dus verlost was van dat rare gesprek.
      "Weet je zeker dat je het niet weet, Oliver? Heeft het niet hier iets mee te maken?" Percy zwaaide met zijn bril voor Olivers ogen en gelijk sprong Oliver overeind. "Ik wist het wel." Percy grijnsde triomfantelijk. Hij ging naast Oliver op het bed zitten en zette zijn bril weer op. "Je hoeft je er echt niet voor te schamen hoor, Oliver." Oliver bleef naar zijn voeten staren en zei niks. "Het is helemaal niet erg om iets te hebben dat je leuk vindt. Zo ben ik verslaafd aan jouw accent." Olivers hoofd kwam met een ruk overeind en verwilderd staarde hij Percy aan. Percy zei niks en staarde naar zijn voeten. Ze hadden overduidelijk van rol gewisseld. Er bewoog iets in Oliver, iets wat hem de moed gaf om het volgende te doen.
      Hij hief Percy's kin op en staarde hem diep in zijn ogen. En stiekem, inmiddels niet zo stiekem meer, keek hij ook naar Percy's bril. Hij lette op Percy's reactie, terwijl hij steeds dichterbij Percy's lippen bewoog totdat ze elkaar raakten.