053 Fay lè Animalia

Het meisje sleurt me mee en trekt me op de bank waarna ze naast mij plaats neemt en ik kijk haar aandachtig aan en de jongens nemen plaats op de salontafel tegen over de bank. ‘Oké’ begin ik ‘Wat is dit allemaal en waarom zie jij er precies het zelfde uit als mij? Draag je soms een masker’ Ik probeer hem van haar gezicht af te trekken maar ze duwt me zachtjes achter uit zodat ik niet bij der kan. Ik zie dat de jongen tegen over me zijn lag probeert te onderdrukken maar de gene naast hem laat zijn lach al door de kamer klinken. Het meisje stuurt hem een boze blik toe en richt zich dan weer op mij ‘Oké, Laat ik me eerst maar eens even voor stellen. Mijn naam is Fade zegt ze, die lachende idioot daar is Dominik en die kloon naast hem is Drew’ Ik hoor een protesterend geluidje uit zijn mond komen en Dominik licht nog meer in een Deuk. Waarna Drew en beledigd aan kijkt maar Fade let niet op de jongens en gaat vrolijk verder en dan verteld ze met het verhaal. ‘Dus jullie zijn mijn familie’ zeg ik verbaast en Dominik knikt. ‘En Aine en Elvyne zijn mijn nichtjes’ zeg ik lachend. ‘Ja we we hebben echt een hele grote familie’ zegt Drew lachend. ‘Met Aine en Elvyne er bij heb je nog elf neefjes en nichtjes’ zegt hij vrolijk ‘elf’ vraag ik verbaast ‘En leven die dan ook allemaal in deze grot’ ‘Ja’ zegt Fade. ‘Iedere familie heeft zijn eigen huis als het waren’
Samen met mijn nieuwe gezinnetje heb ik een uurtje lang allerlei spelletjes zitten spelen, het is hier echt geweldig. Ik voel me hier nu al thuis, maar opeens denk in aan mijn ouders. Wat is er met hen? Waarom zijn zij hier niet? ‘Fade’ vraag ik voorzichtig ‘Ja’ antwoord ze vrolijk. ‘Waar zijn onze ouders’ ik zie haar gezicht bedrekken en als snel komt er langzaam een traan over haar wang gerold. Drew trekt haar in en omhelzing en probeert haar te troosten terwijl hij een veelbetekende blik naar Dominik werpt. Vervolgens trekt hij me mee naar een bank aan de anderen kant van de woonkamer. ‘Heb ik iets verkeert gevraagd’ vraag ik helemaal overstuur. ‘Nee, hoor’ troost hij me. ‘Alleen’ ‘Alleen wat?’ ‘Nou, het zit zo: Onze ouders en ooms en tantes zijn een aantal jaren geleden met zijn alle om een missie gegaan’ ‘Een missie’ vraag ik verbaast. ‘Een missie ja’ antwoord hij ‘Onze familie woont niet voor niks op dit eiland, we zijn anders, speciaal. Onze ouders zijn toen dus op een soort missie gegaan om de aarden te reden. Zo ging dat al jaren eens in de zoveel tijd waren er problemen en onze familie probeerde die tegen te houden. Zoals het smelten van de polen’ legt hij uit. ‘Een paar jaar geleden gingen ze weer op missie maar ze zijn nooit terug gekomen’ zegt hij met een luiden snik in zijn stem. Maar hij gaat weer moedig verder met zijn verhaal. ‘Iedereen was er kapot van en met name Fade, ze heeft nachten niet geslapen liep de hele dag te huilen en als ze dan uit eindelijk een keer in slaap kon vallen dan werd ze weer wakker van haar nachtmerries en zo is het gewoon een jaar doorgegaan’ zegt hij met pijn in zijn stem Iedereen heeft het nu wel zo’n beetje verwerkt. Tuurlijk we blijven de pijn voelen maar we zijn trots op onze ouders trots dat ze de wereld hebben kunnen redden en we blijven hopen, hopen dat ze ooit terug zullen komen.
Ik luister gefascineerd naar zijn verhaal. Ik vind het echt prachtig onze ouders waren gewoon helden, de tranen staan me in mijn ogen en ik trek hem in een dikke knuffel waarnaar hij me dankbaar aankijkt. ‘Maar ik heb nog een vraagje’ zeg ik stotterend ‘Vraag maar raak zussie’ zegt hij wat een glimlach op mijn gezicht bezorgde. ‘Hoe kan het dat onze ouders de wereld konden redden ze zijn toch geen superhelden of zo’ ‘Nee Fay onze ouder waren geen superhelden ze zijn elfen’ zegt hij trots ‘Elfen’ vraag ik verbaast. ‘Ja, ze hadden speciale krachten. Onze ouders hadden de krachten van de dieren, Aine haar ouders de krachten van de Natuur en Elvyne haar ouders de krachten van de Elementen. Ik ben trots op ze, later hoop ik net zo’n goeie elf als hun te worden’ Mijn ogen worden groot ‘zijn wij ook elfen’ vraag ik nog verbaasder en hij knikt lachend. Ik spring over eind en Dominik kijkt me verbaast aan. Ik ga op de bank staan en spring de lucht in. Eventjes voel ik met de vrijheid van de lucht maar al snel kom ik met een harde klap op de grond terecht. Ik zie dat ook Fade en Drew opkijken en iedereen begint kei hard te lachen. Ik kijk beschamend naar de grond en wrijf een beetje pijnlijk over mijn gezicht heen. ‘Ik heb haar gezegd dat we elfen zijn’ zegt ook Dominik een beetje beschamend. ‘Misschien moet je haar volgende keer zeggen dat ze pas kan vliegen als ze is getransformeerd’ zegt Fade lachend. Ze trekt me weer overeind. ‘Kom dan laat ik je de rest van ons huis zien’