Chapter 20

I'll be so good to you.
      'He's been writing them for weeks. Do you think he'll read them?' Liam's stem was onmiskenbaar en een koude rilling schoot over mijn rug. Zijn stem was warm en duidelijk. Het bleef stil in de keuken en Liam's bruine ogen maakten contact met de mijne. Zijn ogen lichtten even op.
      'How many are there?' hoorde ik mezelf vragen en beet op mijn tong. Ik ging niet verraden hoe graag ik ze wilde lezen. Hoe graag ik wilde weten hoe het met Harry ging en of hij net zo veel pijn had als ik.
      'Hi Lou, how're you?' Ik staarde Liam even aan en keek toen naar mijn moeder en Lottie. Beide zochten ze een reden om zo snel mogelijk de keuken uit te lopen. Mijn moeder drukte een kusje op mijn wang in het voorbij gaan en glimlachte. 'I love you.'
      Ik nam plaats op de stoel naast Liam en klemde mijn kaken op elkaar. 'Fine.' Liam naast me haalde zijn schouders op en schudde zijn hoofd.
      'You're a right prick you know that? Can't even tell a little lie. Tell me the truth Lou,' fluisterde Liam en legde zijn hand op mijn arm. Ik gaf geen reactie en trok mijn arm weg. Liam zuchtte verslagen. Mijn vingers zochten naar de brieven op tafel. Automatisch streek in langs de randjes en beet op mijn lip. Tranen dreigend naar buiten te komen, maar ik knipperde ze weg.
      'He has become a rather grown up acting kid, hasn't he?' mompelde ik, starend naar mijn vingers. In al die maanden had ik nooit echt afstand kunnen nemen. Via Lottie hoorde ik vanalles over One Direction. De conferentie's en interviews. In elk van die dingen was Harry degene geworden die sprak. Liam had zijn rol afgestaan en Harry had hem overgenomen.
      Mijn hart kneep even pijnlijk hard samen en ik klemde mijn kaken nog harder op elkaar. Ineens leek mijn verdriet niet meer belangrijk. Een warm gevoel spreidde door mijn lichaam en mijn handen trilden. Het voelde alsof mijn hele lichaam oplaaide.
      'He has, kinda. Guess he's been trying to be more responsible. Lou, will you read them?' Ik voelde Liam's ogen op mijn gezicht brandden. Zijn ogen die elk klein details in zich opnamen. De manier waarop mijn vingers voorzichtig, afstandelijk en toch liefdevol over de brieven gleden. Hij zag hoe woede langzaam in me opborrelde als een vuur dat eindelijk die ene vonk tot een brandende hell bracht. Mijn handen trilden nu ongecontroleerd.
      'I guess I will. Never been able to keep him -Harry- at distance.'
      'Good.'
      'How many?'
      'Dunno mate, you'll see.' Met die woorden doofde het vuur en maakte het plaats voor zoute tranen die over mijn wangen liepen terwijl ik de eerste brief opende. Liam stond op om weg te gaan, maar ik greep zijn hand. Hij keek me even verbaasd aan.
      'Stay.'

      Harry had nooit begerepen waarom mensen in films altijd huilden en depressief werden wanneer een realtie kapot ging. Hij had nooit gezien hoe mensen konden verdrinken in hun emotie's. Hij had het ook nooit geloofd, al hij God hemzelf het verteld. Eindelijk wist hij was die mensen acteerden. Het gevoel dat er een deel van jezelf miste als de persoon waar je zielsveel van hield niet meer in je leven was. Zelf had besloten om er gewoon uit te stappen. Het feit dat Louis het zelf had besloten maakte het alleen maar erger.
      'I shouldn't have done it,' jammerde Harry, terwijl Niall zijn arm om hem heen sloeg. Zayn, die in een stoel aan de andere kant van de woonkamer zat, keek bezorgd toe. Harry's bruine krullen zaten alle kanten op en wallen waren opnieuw over zijn ogen verschenen. Sinds Liam die ochtend naar Doncaster was vertrokken hadden Niall en Zayn bij Harry gezeten. De jongen was schreeuwend en badend in het zweet wakker geworden en had gehuild.
      'I have to fix it, I can't just not fix it. I just don't know how. Niall, please, just tell me how to fix this?' fluisterde Harry schor en Zayn sloeg zijn ogen neer toen Niall Harry hardhandig door elkaar schudde.
      'Stop that, yeah? Maybe you can't fix this Haz. Maybe you just screwed up this time.'
      'Niall,' zei Zayn streng en de blonde Ier zuchtte verslagen. Harry's groene ogen staarde verward en geschrokt voor zich uit. Zijn onregelmatige ademhaling haperde.
      'Haz, tell me you do understand that you hurt him, yeah? That it's perfectely normal for him to be angry and- Just, you understand, right?'
      'Of course I understand, Niall,' snikte Harry wanhopig en hield zijn adem even in. 'I just wanted him to listen to me, to let me apologize and then, after that, he could've ran off. I just don't know what to do anymore. I need him Zayn, so much it hurts. I just don't know what to do without him anymore.'

      Met trillende handen stak ik de sleutel in het slot. Meteen dansden er beelden van Harry voor mijn ogen en zuchtte. De laatste keer dat ik hier stond hadden Harry's vingers zich om mijn hand gesloten en- Met een klik ging het slot open en duwde ik de deur open. De kilte uit het appartement omarmde mijn hart als een stenen vuist. Mijn maag leek met bakstenen gevuld te zijn en mijn ogen scanden de hal. Alles lag er nog zo bij als dat het had gedaan toen ik wegging.
      Mijn ogen gleden door de woonkamer. Alles was nog hetzelfde. Fotolijstjes die nog stonden zoals ik ze had neergezet. Een verdorde bos bloemen die zonder water stonden. Glazen en mokken verspreid over de salon tafel. Langzaam voelde ik me ontspannen en stapte de keunen binnen. Harry's bruine krullen zaten wild en zijn groene ogen groot van schrik. Ik negeerde zijn verwilderde blik en gebaarde naar de voordeur.
      'Fancy a walk?'
      Harry's bruine krullen sprongen wild heen en weer toen hij knikte. Hij haastte zich langs me heen naar de hal en greep een jas van de kapstok. Ik keek toe terwijl zijn vingers met een korte aarzeling over een van mijn jassen streken. Ik glimlachte waterig en boog mijn hoofd.
      De deur viel met een klik in het slot en in stilte liepen we naar de lift. De reis met de lift was stil. Het lopen naar het park was stil. Zelfs het lopen in het park was stil. Het was geen ongemakkelijke stilte en toch voelde dat iemand iets moest zeggen. Ik kauwde afwezig op mijn lip en aarzelde. We liepen onbewust dicht naast elkaar. Ik hoefde mijn hand maar een beetje opzij te bewegen en ik zou zijn warme, vertrouwde huid kunnen voelen.
      In plaats van iets te zeggen probeerde ik hem een te bekijken. Zijn wangen waren ingevallen, zijn normaal levendige krullen hingen slap langs zijn gezicht. Wallen waren overduidelijk onder zijn vermoeide ogen te zien. Zijn mond was vertrokken tot een recht streep, alsof hij moeite had niet te gaan huilen. Zijn ogen waterig en zijn vingers speelde met de rits van zijn jas. Hij zag er ineens nog langer en dunner uit dan hij ooit had gedaan.
      'I'm sorry. So sorry Lou,' zei Harry plotseling en kwam tot stilstand. Zijn groene ogen zochten mijn blauwe en staarde me afwachtend aan.
      'I'm sorry too,' fluisterde ik terug en voor een seconde leek het of Harry zou gaan huilen. Om zijn lippen verscheen een flauwe glimlach.
      Ik sloeg mijn ogen neer en slikte. 'Why did you do it Harry?' Mijn stem was niet meer dan een verloren fluistering en ik vroeg me af of Harry het wel gehoord zou hebben.
      'I was scared Lou, so scared and I thought people would look at me differently,' lachte Harry, volkomen humorloos. Ik kon het niet laten om ook even te grinniken. De woorden die hij zo vurig tegen me had geschreeuwd vlak voor de foto werd gemaakt kwamen nu twee keer zo hard naar hem terug.
      'Were you ashamed?'
      'No, God no, Lou!' riep Harry uit en sloeg zijn ogen neer. 'I was just scared. It's a lot to admit to y'know. Telling the world how much I loved you, how much I still love you. It just- I was really going to tell them, really, but then I saw them, flasing their camera's and it scared the hell out of me. I'm so sorry.'
      Ik glimlachte en hapte naar adem. Harry stond hier, volkomen eerlijk te zijn en ik kon alleen maar naar hem staren. Zijn groene ogen probeerden overal te kijken, behalve naar mij.
      Ik tilde zijn kin op. 'I wish you'd have told me.'
      'Yeah,' antwoordde Harry ademloos, 'I wish that too.'
      Ik kon het niet helpen om even te grinnikten en voor een korte seconde staarden we elkaar alleen maar aan. Zonder echt te aarzelen trok ik hem in een omhelsing en drukte hij zijn gezicht tegen mijn borst. Zijn handen grepen mijn trui vast en ik verstopte mijn gezicht in zijn haren.
      Zijn bruine krullen roken naar shampoo en vanille. Het rook bekend en maakte dat mijn hart leek op te stijgen. Vlinders vladderden vrolijk rond in mijn buik en ik zuchtte.
      'I'll be good to you Lou, promise,' fluisterde Harry en zijn lippen streken langs mijn oor. Voor een minuut stonden we in een strakke omhelsing en ik durfde hem niet los te laten. Tranen prikten in mijn ogen en toen Harry zich uit mijn armen losmaakte en me aankeek glimlachte hij.
      Zijn groene ogen straalden niks dan liefde uit en ik zond hem een gelijksoortige blik terug. Zijn lippen krulden omhoog tot een oprechte glimlach en hij greep mijn hand. Zijn vingers pasten nog precies tussen de mijne
      'And I'll be good to you.'

--
I'm sooo depressed that this is the end.. well, yeah, wait for the epilogue anyways
nothing more to say really.
I love you kiddo's! <3