213. || Rainbows ||

"Nee, gewoon. Je bent grappig, leuk." zei hij en haalde zijn schouders op. Oh gosh, dit ging de verkeerde kant op volgens mij. Maar ik vond het wel grappig. Zelfs als meisje was ik nog aantrekkelijk. Ik moest moeite doen mijn lachen in te houden.
"Wil je dansen?" vroeg KJ met een glimlach en ik knikte, terwijl ik mijn lippen op elkaar perste om niet in lachen uit te barsten. Dit was gewoon hilarisch. Daan had gelijk gehad, ik heb lol. Ik danste wat debiel op die hoge hakken, maar KJ leek het niet te merken en keek me aan met een blik waar ik haast van walgde.
De muziek ging over naar een rustig nummer. Hoe voorspelbaar is dat.
En ik schrok toen KJ zijn handen op mijn heupen legde. Ik voelde me meteen betast. Geen idee waarom, aangezien je zo immers hoorde te dansen. In de positie van een meisje.
Ik legde onwennig mijn handen in zijn nek. Ik moest hier weg, ik moest hier weg.
Nila, je moet daar weg. zei Junior. Spijtelf.
Ik keek om me heen, zocht een uitweg, en hoopte dat er zo een heel druk nummer zou gaan spelen. Maar dat deed het niet.
"Je hebt hele mooie ogen, weetje..." zei de slijmbal die aan mijn heupen hing. "Bedankt." zei ik lichtelijk kortaf en keek weer om me heen. Ik moest toch ergens heen kunnen? Overal stonden mensen.
Maar ik kon nergens heen.
Toen bedacht ik me dat ik hem ook kon afschrikken met woorden. Net op tijd, want volgens mij was hij van plan me te gaan zoenen.
Ik moest zeggen dat ik een vriendje had.
"Stop." zei ik resoluut. Hij bleef met zijn lippen voor me hangen. "Ik heb een vriendje." zei ik. Hij grijnsde.
"Die hoeft hier toch niks van te weten?" wat een viezerik.