Thanks [NL] - 001

Het bos was volkomen stil. Stiles kon zijn eigen ademhaling horen, maar dat was alles. Er was geen achtergrondgeluid en zelfs de wind scheen de droge herfstbladeren met rust te laten. Scott keek Stiles aan met grote, geschrokken ogen. “Waarom is het zo stil?” fluisterde hij, het volume van zijn stem automatisch aangepast aan het gebrek aan geluid om hen heen.
      “Vraag dat niet, gast,” siste Stiles. “Dat is het grootste horrorfilm cliché ooit.”
      “Maar-” Scott werd onderbroken door een grom. Stiles draaide zich om en was nog net op tijd om aan de kant te springen voor de grote vrouwelijke weerwolf die op zijn keel had gericht. Nauwelijks een halve seconde later verscheen er een andere grote vorm tussen de bomen, die de eerste op de grond gooide. Derek. Voordat Stiles de tijd had gekregen om meer te doen dan verward knipperen vanwege de plotselinge uitbarsting van woedend gegrom en gegrauw, was Scott bezig de tweede alfa te bevechten van de drie die ze hadden geprobeerd te ontwijken. Stiles begon een slecht voorgevoel te krijgen over de richting die dit nam.
      En natuurlijk kreeg hij gelijk. Toen hij beter naar de schaduwen keek, merkte hij de derde en laatste alfa op. De lange, breedgeschouderde man leek Derek van achteren te benaderen, terwijl Derek nog steeds al zijn aandacht nodig had om niet vermoord te worden door de vrouwelijke alfa. Stiles zuchtte, haalde diep adem en zwaaide met zijn armen. “Hé! Rotzak, hierzo! Ja, dat klopt, ik heb het tegen jou. Waar wacht je op? Bang voor de grote boze mens?” Het paar vurige rode ogen had zich nu op Stiles gericht en de wolf naderde hem langzaam. Tot nu toe ging het allemaal geweldig; stap één van zijn plan was geslaagd. Het probleem was dat hij nog niet echt had uitgewerkt wat stap twee inhield. “Shit,” vloekte hij.
      De wolfman grijnsde enkel, waarbij hij twee rijen parelwitte, griezelig puntige tanden liet zien.
      “Shit,” herhaalde Stiles.
      He struikelde twee stappen achteruit, maar hij wist dat het hopeloos was om te proberen weg te rennen voor een weerwolf. Hij keek om zich heen en greep een handvol droge bladeren van de grond, bij gebrek aan iets beters om zich mee te verdedigen. Hij had geen flauw idee wat hij ermee wilde doen, maar aan de positieve kant leek zijn aanvaller net zo verward te zijn over zijn bedoelingen als hijzelf.
      Hij besloot dat zijn beste verdediging een goede aanval zou zijn, zelfs al was het negenennegentig procent onzin. Hij begon weer te schreeuwen. Hij klonk een stuk dapperder dan hij was. “Ik zou twee keer nadenken voordat je me aan stukjes scheurt, als ik jou was. Kijk wat ik hier heb!” Hij hield de hand met loof omhoog. De alfa trilde nou niet echt van angst, maar hij tilde een wenkbrauw op en luisterde. “Ja, dat klopt. Deaton heeft me nog wat magie aangeleerd. Ik neem aan dat je weet wat voor effect mountain ash en wolfsbane hebben op jouw soort? Nou, wil je uitvinden wat dit doet?”
      “Je zuigt dit uit je duim.” De stem van de man was verrassend menselijk, gezien het feit hij verder behoorlijk wolfachtig leek. Dat was echter niet waarover Stiles zich zorgen maakte bij deze eerste zin die de alfa had gesproken.
      “Waag het er maar op,” antwoordde hij. Hij deed zijn uiterste best om zelfzeker en uitdagend over te komen, al was het allemaal gelogen.
      “Ik denk dat ik dat zal doen.” De weerwolf grijnsde weer en kwam opnieuw dichter naar Stiles toe. Stiles slikte en zocht wanhopig naar iets anders om te zeggen. Hij kreeg een geweldig resultaat van een hele hoop gepanikeerde niets. Net toen Stiles zich er zeker van was dat zijn leven op het punt stond om veel te vroeg en op een overdreven gruwelijke manier een einde te vinden, besprong iemand de alfa van achteren.
      Stiles keek de andere kant op en zorgde dat hij een relatief veilige afstand van de twee mythische monsters hield terwijl zij probeerden elkaars keel uit te scheuren, tot hij iemand hoorde piepen en de aftocht in hoorde zetten. Toen pas durfde hij weer op te kijken, en hij zag Derek op hem af komen. Een beetje verderop was Scott nog steeds in een gevecht verwikkeld met de tweede alfa, al was het erg duidelijk dat hij sterker was. Blijkbaar was het zelfs zo duidelijk dat hij zou winnen dat Derek het niet eens nodig vond om hem ook te hulp te schieten.
      In plaats daarvan wierp Derek een ongelovige blik op Stiles’ rechterhand, waarin hij nog steeds een paar nutteloze bruine bladeren hield. “Wat was je daarmee van plan?” vroeg Derek. De afkeuring droop van zijn stem.
      Stiles had geen geduld voor Dereks vreemde stemmingen op dat moment. “Hé gast, je hebt niet het recht om me nu te dissen. Ik heb net je leven gered, een ‘dankje, Stiles’ zou geweldig zijn. Ik bedoel, jij bedankt dat je mijn leven hebt gered, maar ik zou wat erkenning voor mijn eigen inspanningen toch echt waarderen.”
      Derek fronste alleen maar naar hem. Stiles vatte dat op als een teken dat hij waarschijnlijk geen fruitmand zou krijgen voor de moeite.