Lauren's pov

zo boos was ik nog nooit op hen geweest.
hoe hadden ze dit toch kunnen doen ze wisten dat we niet zo heel lang gingen wegzijn.
en in de huisregels staat er geen feestjes organizeren zonder dat Lauren ervan weet.
eigenlijk heb ik veel zin om ze opstraat te zetten maar dat vindt ik veel te erg ze kunnen nergens anders naar toe.
ik weet dat ik niet lang kwaad op ze kan zijn.
want ik heb nu éénmaal een sterke band met hun allemaal.
ik ken ze al vanaf ze baby's waren.
dan waren ze nog zo lief en onschuldig.
ik hoorde Emily op de gang mijn naam roepen.
"ik ben op mijn kamer emily"riep ik terug.
ze klopte op mijn deur.
"mag ik binnen komen?" vroeg ze.
"ja ,kom maar binnen"zei ik.
"ben je nog boos op de jongens?" vroeg ze.
"nee,eigenlijk niet" zei ik.
"ik hou gewoon veel te veel van ze om lang boos te zijn" voegde ik er nog snel aan toe.
"ga je mee naar beneden? "vroeg ik.
samen liepen we naar beneden.
de jongens zaten tv te kijkken.
"sorry Lauren"zeiden ze allemaal te samen.
"geeft niet, zolang jullie het mij de volgende keer maar zeggen dat jullie een feestje geven."zei ik.
"zullen we zeker doen"antwoorde Liam.
groepsknuffel riepen ze allemaal in koor.