A ranger/traitor 85

De rest van de reis verliep voorspoedig en veel te vroeg bereikte ze een kleine haven aan de kust van Sonderland. Het viel Miko zwaar om afscheid te nemen van de bemanning en het schip.
Ik snap niet wat jij zo fijn vind aan dat vreemde ding. Je kan er niet op rennen en er groeit geen gras op. Laat staan appels. Miko lachte als een boer met kiespijn.
“Je kunt er wel vis mee vangen.”
Ik lust geen vis.
“Ik wel.” Zoef schudde zijn hoofd een paar keer heen en weer.
Wat moet je met vis, terwijl er overal gras groeit. Makkelijk zat. Daar had Miko niets op te zeggen, dus deed hij er maar het zwijgen toe. Maar hij kon niet voorkomen dat de gedachte bij hem opkwam dat het leven een stuk eenvoudiger zou zijn, als hij gras kon eten.
“We zijn in Sonderland,” onderbrak Will zijn vreemde gedachten, “Nu moeten we nog de grens naar Skandia over.”
“Hoe gaan we dat doen?”
“Met de boot uiteraard. Tenzij jij wilt zwemmen.”
“Moeten we nog een keer de zee over? Waarom kon Boud ons dan niet brengen.” Miko had er absoluut niets op tegen gehad om langer met hem mee te varen.
“Het is niet echt een zee die we over moeten, maar ook geen rivier. Tussen Sonderland en Skandia ligt een brede strook water vol met eilandjes. Onder water zit het vol met gevaarlijke riffen en ondieptes. Zelfs met een vissersboot kom je er niet door als je de vaargeulen niet weet zijn.” Ergens diep in Miko’s herinneringen rinkelde er een belletje. Zijn vader had hem ooit zoiets soortgelijks verteld of misschien was het zelfs zijn moeder geweest.
“Is de Skandische kaapvaart daar niet ontstaan?”
“Dat is zo, al heetten ze toen nog geen Skandiërs. De eilandjes vormde een perfecte schuilplaats. Het was haast onmogelijk om hen te achtervolgen en zelfs als dat lukte verdwenen de zeerovers gewoon in een geheime baai.”