Hoofdstuk 1

‘Elyon? Ben je al bijna aan gekleed?’ Mijn moeders stem wekt me uit een prachtige droom.
‘Hmmpf?’ Mompel ik slaperig. De deur gaat open en mijn moeder komt binnen met een stapel beddengoed en een stapel kleding onder haar armen.
‘Ben je nog niet aangekleed?’ Vraagt mijn moeder ontsteld.
‘Waarom zou ik? Het is toch zaterdag?’ Vraag ik terwijl ik met een van mijn handen door mijn haar woel. Het staat bijna recht overeind en in wilde plukken omhoog.
‘Natuurlijk! Wil je soms te laat komen?’ Vraagt mijn moeder nu helemaal in paniek, ‘Verdomme, Elyon, je moet er al over een half uur zijn! Je moet binnen tien minuten aangekleed zijn en weg zijn! Hup, hup, hup!’
‘Waar moet ik heen?’ Vraag ik slaperig. Ik ben nooit goed geweest in opstaan. En nu ben ik bang dat ik iets belangrijks vergeten ben.
Mijn moeder negeert me echter. ‘Heb je alles? Waarom is die wekker niet gegaan! Ja, je hebt alles, ik heb het al gecheckt!’ Mijn moeder ijsbeert door mijn kamer heen. Ik kijk slaperig naar mijn wekker, zoals ik al dacht ligt hij op de grond. Ik heb hem daar heen geslingerd toen hij afging. Natuurlijk heb ik daar niets van gemerkt, zulke dingen gaan automatisch bij mij. Wekkers vermoorden. Mijn hoeveelste wekker is dit eigenlijk al?
‘Elyon!’ Zegt mijn moeder dringend terwijl ze me door elkaar schud. ‘Je moet gaan!’
Dan begint het me pas te dagen, ik heb me verslapen op de belangrijkste dag ooit! Op 6 april! Ik spring overeind en kijk rond, ik heb nog maar een paar minuten om me aan te kleden!
‘Oh! Nee, he!’ Zeg ik terwijl ik rond spring op zoek naar kleding.
‘Snel naar beneden komen om te ontbijten!’ Zegt mijn moeder terwijl ze mijn kleding in mijn armen duwt.
‘Oké mam!’ Roep ik haar toe terwijl ze de trap afloopt.