11 Clove

Ik keek de rest aan en hun blikken bevestigden mijn vermoeden; we gingen weer in het bos op tributen jagen. Er waren nog steeds het meisje uit 5, de twee uit 11 en Katniss. En dan natuurlijk Glimmer, Marvel, Cato, ik, Peeta en Ian. Maar dat was nu nog een groep. De voorraden hoefden nu niet bewaakt te worden, een handige bijkomstigheid. Nu was de jaaggroep veel groter.
We hadden het halve bos al uitgekamd, maar waren nog steeds geen anderen tegengekomen. Ik zou zweren dat ik iets vreemds rook, maar ik kon het niet plaatsen. Ik snoof met mijn neus de lucht op, en ineens wist ik het; vuur. Het was de onmiskenbare prikkende geur van rook. Ik vroeg me af waar het vandaan kwam, en ik speurde de bosrand af. Daar, ongeveer 300 meter verder kwam een muur van vuur aanzetten. Ik begreep dat we snel weg moesten als we niet levend wilden verbranden.
"Jongens rennen! Vuur!" schreeuwde ik. De rest keek verbaasd op, begreep niet wat ik bedoelde. Toen zagen ze de muur van vuur, die trouwens ook moeilijk te missen was, en hun verwarring maakte plaats voor geschrokken blikken. We renden terug naar het meer, dat hier niet overdreven ver vandaan was, voor het geval het vuur tot hier kwam. Dan konden we het water in duiken en hopen dat het vuur verder ging. Dat moest wel, anders hadden ze geen winnaar. Maar zover kwam het niet eens. De muur werd steeds kleiner, en al snel konden we hem niet meer zien. Vervolgens verdween ook de rook, en we wisten dat het vuur uit was. Toen kreeg ik een idee; er hadden vast wel meer tributen moeten vluchten voor het vuur. We konden kijken of er nog een paar verstopt zaten, of aan het koelen waren bij beekjes of meertjes. Ik wist nog wel een meertje, nog geen kwartier lopen vanaf hier, en we besloten daar eerst te gaan kijken. We waren druk in gesprek toen we daar aankwamen, iets wat we beter niet hadden kunnen doen, want ons slachtoffer was gewaarschuwd en kon vluchten. Want het was gelijk raak. Katniss Everdeen was haar verbrande been aan het koelen in het water. Katniss Everdeen, het meisje dat in vuur en vlam stond. Nou, eerder Katniss Everdeen, het meisje waarvan haar been in de fik stond. Ze rende weg en wij renden haar joelend achterna. Ze was flink gewond aan haar been en hinkte af en toe, dus lang zou ze dit rennen niet volhouden. En dan hadden we haar. Ik keek naar Peeta's gezicht om zijn reactie te zien. En zijn gezicht stond bezorgd. Raar, hij wilde haar toch ook dood hebben, of niet? Ze was slimmer als ik dacht, want na minder als honderd meter rennen, met een voorsprong van vijftig meter, klom ze vliegensvlug hoog in een boom. Maar zo slim was dat niet, want ze zat als een rat in de val. Ze kon geen kant meer op.