Love #Three

Ik hoorde vaag wat stemmen mompelen. Ik voelde me totaal misselijk, loodzwaar maar tegelijkertijd ook slap. Ik voelde een soort kap achtig-iets over mijn neus en mond heen, maar ik wist niet waar het voor was. Ik probeerde mijn ogen te openen en na verloop van tijd lukte het. Ik kneep mijn ogen meteen dicht, het licht was te fel. Meteen kwam een knallende hoofdpijn opzetten. Het was gelijk doodstil in de kamer. Ik opende mijn ogen en knipperende een paar keer. Alles was wazig en ik knipperde nog een paar keer toen het scherper werd. De jongen met de blonde haren, Niall was het volgens mij, keek me bezorgd en schuldig aan. Louis stond ook in de kamer en keek opgelucht naar me. De andere drie jongens stonden er ook. Ik was ook maar te slap om maar iets te doen, behalve mijn hoofd te bewegen.
"Hoe gaat het?" vroeg Niall bibberend. Net op dat moment zwaaide de deur open en kwam de dokter binnen.
"Zo, ik zie dat u wakker bent Meneer Bieber?" hoorde ik hem zeggen. Sarcastisch keek ik hem aan. Ja, ik lig hier voor pampus met mijn ogen open.
"Het kan kloppen dat u zich misselijk voelt, maar dat komt door de medicijnen. Hoogstwaarschijnlijk heeft u nu een knallende hoofdpijn, uw hoofd heeft de grond hard geraakt. Klopt dat?" vroeg de man terwijl hij allerlei dingen nakeek. Ik knikte.
"Ik zal zo een verpleegster sturen die u iets geeft voor uw hoofdpijn" zei de dokter en liep weer weg na een paar aantekeningen. Ik had ontzettende keelpijn en ademen deed ook zeer. Dat ding om mijn mond en neus hielp me er mee of zo, weet ik veel. Ik ben geen dokter. Ik merkte nu pas dat ik ook allerlei dingen in mijn armen had zitten. De jongens keken mij zwijgend aan. Bij Niall zag je zo dat hij gehuild had. Waarom huilde hij om mij? Of was er een andere reden? De deur ging weer open en er kwam een verpleegster binnen die zwijgend iets in mijn infuus deed.
"Het helpt tegen de hoofdpijn en de pijn als je ademt. Daarom voel je je zometeen ook erg slaperig" zei ze nog voordat ze wegliep. Niall had zich naast me geplaats en keek me de hele tijd schuldig aan. Ik zuchtte en hij keek meteen op. Veel om te praten hadden we niet, dus bleven we zwijgen. Ik kon niet praten, bang dat mijn keel gewoon zou ontploffen hoe pijn hij deed en de jongens wisten niks. Het was dus een stilte, maar geen ongemakkelijke het was een fijne stilte. Ik voelde hoe de medicijnen begonnen te werken en mijn ogen vielen dicht, koppig als ik was wou ik ze open laten.
"Je moet wel rusten Justin" mompelde Niall zacht. Ik had geen zin om te slapen, toch sloot ik mijn ogen. Bijna meteen was ik weg.

I would like to One Direction, but I must do it all by myself. Like; how I get there and stuff. That'll be costly and I do not even know i've I have enough money for it... I don't like that... It was and is my dream to attend a concert of them x