Hoofdstuk 17. Narama

Myra had een groen lintje. En ik een blauwe. We zaten dus niet bij elkaar. Shit. Een traan welde op in mijn rechter oog, en ik streek mijn schuine pony er nog maar wat meer voor. 'is iedereen verdeeld?' Vroeg de man. Er werd instemmend gemomptelt. Water, de blauwe linten, deze tafel, Aarde, de groene linten.deze, Vuur, de rode linten aan deze, en tot slot Lucht, de gele linten aan deze tafel. De tafels waren enorme ronde tafels. Ik ging er aan zitten, en ik voelde me net King Arthur. Myra en ik gingen zó zitten dat onze ruggen elkaar net raakten.
Toen verscheen er een jonge vrouw, helemaal in het paars. Haar chocolade kleurige haar golfde over haar schouders, tot het midden van haar rug. 'ik heet de nieuwelingen van harte welkom, ik ben Isolde Melys, en ik ben jullie schoolhoofd.' Zei ze met een kristal heldere stem. 'en voor de oudere leerlingen, welkom terug. Zoals altijd, mogen de leerlingen niet zonder toestemming achter de rotsen komen. En dan nu. Het eten!' Oppeens kwamen er een soort zeepaardjes met vleugels naat beneden zweven. Ze hadden ober jasjes aan, en op uitstekels waar anders armen hadden gezeten, droegen ze grote borden vol met eten. Ik zag spinazie, maar ook zeewier, en toen ik de mini hamburgertjes zag liggen knorde mijn maag. Toen ik zag wat voor keuze ik had slikte ik even. Schelp vormpjes, uit gesneden uit aardappellen, kippen pootjed in een rode saus, iets blauws, waarvan ik niet kon thuis brengen of het vlees, groente of iets kholydraterigs was.