Anika's geest

De geesten duwen ons steeds dichter naar de deur toe, die nog steeds op ons af komt.
De hemelsblauwe letters vervagen, en er vormen zich nu grauwgrijze letters: De geesten zullen hun verdiende, eeuwige rust niet krijgen, zolang deze lianen er zitten, de geesten zullen alles doen om jullie dood te krijgen, zodat zij hun eeuwige rust kunnen vinden.
Nu vervagen ook de rode letters, en keren de hemelsblauwe terug.
Ineens voelt Anika een stekende pijn: ''moet, lianen...'' ze kreunt.
Ik was met de geesten aan het vechten, nu kijk ik om.
''Anika, nee!''
Ze keert haar hoofd naar mij toe, haar vervaagde ogen kijken me aan: ''Ik moet, Denise, ik moet, als we niks doen gaan we sowieso dood, de geesten, waaronder ik, hebben onze rust verdiend''
''Nee!'' de tranen springen in mijn ogen. ''Anika zou dit nooit zeggen!''
''Ik ben Anika ook niet, ik ben haar geest'' zegt het.
''Alsjeblieft, je weet wat Anika met mij en Eva beleeft, kom op, de eeuwige rust, daar is ze nog niet aan toe''
''Ouders verliezen, brandende daken'' stamelt de geest. ''Ik kan het niet meer aan, ik heb geen goed begin gehad, en dat kan grote gevolgen hebben''
''Kom op'' moedigt Eva de geest aan. ''Je kunt het, Kim was mijn nicht, over de vuurangst ben je heen, je hebt nieuwe ouders''
Ook zij barst in tranen uit en omhelst Anika.
''Je kunt nog niet weg!''
''Sorry, ik moet''
Ze brandt de lianen door, en de deuren openen zich...