56.

Zayn Malik POV

Het eerste wat ik zag, was Stephanie in de armen van een of andere jongen. Ze was ondertussen al rechtop gaan zitten, maar hij had zijn arm nog om haar zien, waardoor ik kon zien dat ze normaal in zijn armen zou liggen. Ik voelde hoe mijn ademhaling steeds sneller ging. Ik probeerde mezelf wat te kalmeren. Adem in, adem uit... 'Zayn, ik...' begon ze, maar ik liet haar niet uitspreken. 'Nee, Stephanie,' zei ik. Het verbaasde me hoe rustig ik klonk. Vanbinnen kookte ik gewoon. 'Maar...' sputterde ze tegen. 'Nee,' zei ik nog steeds kalm terwijl ik mijn hoofd schudde. 'Ik heb je een tweede kans gegeven en je hebt het verpest.' 'Zayn, ik kan het uitleggen!' zei ze wanhopig met tranen in haar ogen. Ze was opgesprongen en stond nu vlak voor mij. 'Nou, zeg op dan! Hij kwam binnen en jij besloot om zo maar even in zijn armen te vallen terwijl je pas tegen mij hebt gezegd dat je nog gevoelens voor mij hebt?!' zei ik al wat luider. Ik voelde dat mijn handen zich tot vuisten gebald hadden. Ik zuchtte en ontspande mij voor zover dat mogelijk was. 'Ik, ik...' zei ze, maar verder kwam ze niet. 'Wel?' vroeg ik ongeduldig. Ze zuchtte en veegde onder haar ogen om de tranen weg te vegen. 'Ik had je een sms gestuurd om te vragen of je niet wilde langskomen, maar je antwoordde niet, dus vroeg ik aan Kobe of hij wilde langskomen om het uit te praten,' zei ze. 'Veel hebben jullie niet gepraat, denk ik,' mompelde ik. Ze nam mijn hand vast. 'Het spijt me,' fluisterde ze. 'Het spijt je? Waarom zou het je spijten? Dit is al de tweede keer dat je mijn hart breekt!' siste ik terwijl ik mijn hand los trok. 'Weet je, vergeet het gewoon,' zei ik terwijl ik me omdraaide en wilde weglopen. 'Vergeet wat, Zayn?' vroeg ze in de war. Ik zuchtte en draaide me om. 'Alles.' 'Wat bedoel je?' vroeg ze terwijl de tranen weer over haar wangen liepen. 'Vergeet mij gewoon, Stephanie. Ik zal je nooit meer kunnen vertrouwen, ik kan beter gewoon vertrekken. Dag Stephanie,' zei ik nog en ik wandelde haar appartement uit.

Ik wandelde naar het park en ging op een bankje bij de vijver zitten. Ik staarde voor mij uit toen ik plots een meisje van ongeveer tien jaar voorbij zag wandelen. Ze zag mij ook en haar ogen begonnen te twinkelen. 'Jij bent Zayn van One Direction,' zei ze vrolijk toen ze mij zag zitten. Ik knikte met een glimlach. 'Is er iets?' vroeg ze verbaasd. Ik keek haar vragend aan. 'Waarom zou er iets moeten zijn?' vroeg ik nog steeds met een glimlach. 'Ik zag je toen je naar hier wandelde. Je keek heel triest,' zei ze. Ik grinnikte eens terwijl ik over haar hoofdje aaide. 'Er is gewoon een meisje en het is al de tweede keer dat ze mijn hart heeft gebroken,' zei ik. 'Zo een meisje verdien je niet, je verdient veel beter,' zei ze met een glimlachje. Dit was gewoon te schattig. Plots hoorde ik een vrouw een naam roepen. 'Dat is mijn mama, ik moet weg,' zei ze sip. 'Mag ik misschien een knuffel?' vroeg ze verlegen. Ik knikte glimlachend en gaf haar een knuffel. 'Bedankt, Zayn, daag!' zei ze nog terwijl ze nog eens zwaaide. 'Jij bent bedankt,' zei ik nog achterna, maar dat hoorde ze waarschijnlijk niet meer. Ongelooflijk dat een kind van tien jaar mij zo kon overtuigen. Ze had gelijk. Ik verdien beter.