Hoofdstuk 5

Die ochtend werd ik laat wakker, maar het kon me even niet schelen. Ik draaide me om en keek op de klok die daar aan de muur hangt. Half twaalf, mooie tijd om op te staan dacht ik grinnikend. Ik zwaaide mijn benen over de rand en mijn voeten raakte de koude vloer. Zachtjes werd er op de deur geklopt. Ik opende de deur en keek neer op de kleine huiself. ‘Mevrouw de lunch word zo opgediend, u heeft het ontbijt gemist mevrouw. De leraren maken zich zorgen mevrouw.’ De huiself ratelde aan een stuk door. ‘Zeg maar dat ik er zo aan kom.’ De huiself knikte en verdween met een luide knal. Zuchtend sleepte ik mezelf naar de douche. Ik zette hem aan en sprong er gelijk onder. Dat bleek achteraf niet zo heel slim. Koude stralen kwamen me te gemoed, waar ik gelijk met een klein gilletje onder uit sprong. Eenmaal bevrijd van de koude stralen barstte ik in lachen uit. Typische Jolyn actie. Geduldig wachtte ik nu tot de straal warm was, om me daarna af te drogen en met een handdoek om naar de andere kamer te lopen. Vlug trok ik mijn favoriete zwarte jurk aan, met mijn afgetrapte gympen. Ik dumpte mijn handdoek in de wasmand, deed wat sieraden om en begon aan mijn weg naar beneden. De leerlingen komen vandaag, schoot het plots door mijn hoofd. Met een schok besefte ik, dat Harry Lily’s zoon hier ook op school zou zitten. Het was lang geleden dat ik hem had gezien, de laatste keer was een aantal dagen voor nou ja vul zelf maar in. Ik slikte even en liep toen de grote zaal binnen. Nog steeds misten we een leraar. Twijfelend vroeg ik me af wie het was. Snel ontbeet/ lunchte ik. Ik besloot langs de keukens te gaan voor een kop chocolademelk. Klonk stom, maar daar was ik wel aan toe. Al snel stond ik voor het schilderij met de fruitmand en kietelde ik de peer. Een zachte ‘aaaah,’ verliet mijn mond en ik zuchtte vertederd toen de peer begon te giechelen. Hij veranderde in een deurknop en ik stond nog niet binnen of een horde huiselfen stond om me heen. Ze praatte allemaal door elkaar en ik maande ze tot stilte. ‘Ik wil graag een kop chocolademelk met extra veel slagroom als het kan,’ zei ik. De huiselfen vertrokken en nog geen twee minuten later zat ik aan een tafel, met een kop chocolademelk en veel slagroom. Ik zuchtte tevreden, nadat ik een slok genomen had. De warmte verspreidde zich door mijn lichaam en ik werd weer helemaal warm. Dit was precies wat ik even nodig had. Als ik mijn chocolademelk op heb, vertrek ik naar mijn kamer om de laatste hand aan mijn lessen te leggen. De meeste lessen voor de aankomende weken heb ik voorbereid, maar die van morgen zijn nog niet allemaal goed. Als ik uiteindelijk tevreden ben met mijn lessen, besluit ik me om te kleden en nog even naar buiten te gaan. Ik trek een rood met zwart tovenaarsgewaad aan en loop snel naar buiten. Het te wijde gewaad wappert om me heen en ik krijg de neiging het feestmaal over te slaan. Ik loop naar de boom, waar wij vroeg altijd onder zaten. Ik mis ze, dat is iets wat duidelijk is. Ik betwijfel het of ik het aan kan straks naar het feestmaal te gaan. Harry zal daar zijn, die ik voor het laatst had gezien, toen ik negentien was. Dat was twaalf jaar geleden. Ik zag hem toen hij één jaar was. Ik vroeg me af of hij nog steeds zoveel op James leek, hij heeft de ogen van Lily en ik zal mijzelf in zijn ogen herkennen. Ik en Lily hadden dezelfde ogen, maar dat was puur toeval. Ik en Lily leken verbazingwekkend veel op elkaar. Tranen welden zich op in mijn ogen en ik deed voor één keer niet de moeite ze tegen te houden. Ik mistte mijn oude vrienden en iedereen mocht het weten. ‘Jolyn wat doe je hier?' Albus, alweer Albus hij leek altijd te weten hoe het met me ging. Ik hoorde dat hij naast me ging zitten en ik keek hem aan. Tranen liepen nog steeds over mijn wangen, maar ik deed er niks aan. ‘Je moet naar binnen komen Jolyn,’ zijn stem was maar een fluistering. ‘Ik wil niet naar binnen Albus.’ ‘Je zult echt moeten Jolyn het zou raar zijn als je er niet bent.' ‘Ik kan niet naar binnen Albus. Hij lijkt te veel op James en Lily. Ik kan hem niet zien. Er kleven te veel herinneringen aan.’ ‘Je kunt dit wel Jolyn en ik zal je daarbij helpen en er is nog een persoon, die dat zal doen.’ ‘Wie?’ Vragend keek ik hem aan. Hij sprak raadsels. ‘Die persoon zul je straks zien.’ Hij stond op en wenkte me. Ik volgde hem twijfelend, niet wetend wat me te wachten stond. Niet wetend wie die andere persoon was, maar er was één ding dat ik wel wist. Ik moest en zou dit kunnen. Ik kon niet anders.