12 Clove

"Pak 'r Cato! Vermoord haar!" riep ik woedend. Ze kon nog best hoog klimmen met haar gewonde been.
"Hoe gaat het met jullie?" vroeg Katniss opgewekt.
"Goed genoeg," antwoord Cato. "Met jou?"
"Ik vond het persoonlijk iets te warm de laatste tijd. Hierboven is het stukken beter. Komen jullie ook?" zegt Katniss. Weer veel te opgewekt. Hier wordt ik nou boos van. Een bijdehante prooi. Ze zou moeten smeken dat we haar sparen, of we haar alsjeblieft niet willen vermoorden. Maar in plaats daarvan zette ze ons gewoon voor schut. Nu was ze niet alleen dood, we zouden er ook nog eens voor zorgen dat het lang en pijnlijk was.
"Goed idee," antwoordt Cato weer.
"Hier, neem deze mee," zegt Glimmer, en ze wil hem de zilveren boog en pijlenkoker geven. Ik voel de woede bijna van Katniss' gezicht af stomen. Maar ze herstelt zich snel.
"Nee, met mijn zwaard gaat het beter," zegt Cato. Hij begint te klimmen, en Katniss weet nog hoger te komen. Maar Cato is gespierd, en dus zwaar. Na nog geen tien meter knapt er een tak onder Cato's gewicht en stort hij met tak en al naar beneden. Ik ren naar hem toe; een fractie van een seconde ben ik ervan overtuigd dat hij zijn nek heeft gebroken. Dan staat hij vloekend en tierend weer op. Ik probeer hem te kalmeren, maar het wordt er allemaal niet beter op als Glinster zegt dat ze het dan zelf wel doet. Ze begint in de boom te klimmen, maar ook zij is een stuk zwaarder als Katniss, en als de takken onder haar voeten beginnen te kraken houdt ze op. Ze probeert Katniss met haar boog neer te schieten, maar is niet erg handig met pijl en boog. Toch komt deze pijl behoorlijk dichtbij, maar blijft in het hout naast Katniss' hoofd steken. Ze schrikt even, maar trekt hem er dan uit en zwaait er pesterig mee boven onze hoofden. Ik krijg steeds meer zin om haar te vermoorden. Glinster klimt weer naar beneden, waarbij ze bijna uit de boom dondert, maar haalt veilig de grond. Onze gezichten staan stuk voor stuk op onweer. Tot Peeta met de het beste idee van de avond komt; "Laten we haar gewoon opwachten. Ze krijgt toch honger en dorst, laten we morgen met haar afrekenen." Iedereen zakt moe op de grond in elkaar, we bespreken nog de wachttijden; ik mag natuurlijk weer eerst. Maar na anderhalf uur trouw de wacht te hebben gehouden-op de minuut nauwkeurig, er zaten zelfs horloges bij de voorraden-mag ook ik eindelijk gaan slapen.