|| O63
||The Forbidden Forest
||Summer||
Praten had overduidelijk geen zin. Ze bleef voor zich uitstaren met die niets ziende blik in haar ogen en voerde een reeks geestelijke aanvallen uit in een energierovend tempo. Haar aanvallen werden echter zwakker en ze leek door te krijgen dat er iets niet helemaal honderd procent klopte. Winter wist niets van de enorme hoeveelheden energie die wij de afgelopen jaren op hadden gespaard.
We waren niet gek, natuurlijk hadden we geweten dat we op een dag weer oog ik oog kwamen te staan met de onmenselijke krachten van Winter. Om ook maar enigszins stand te kunnen houden onder haar aanvallen hadden we iedere dag een deel van onze krachten op moeten sparen. Momenteel voelde ik die krachtbron bruisen in het diepste van mijn bewustzijn. Gebundeld met de bronnen van mijn zussen zou het genoeg moeten zijn om Winter te overtreffen en haar in bedwang te houden. Dat was de theorie in ieder geval. Geen van ons had ook maar enig benul van hoeveel kracht Winter op dit moment bezat. Als ik keek naar het feit dat ze mijn seizoen weg had gespeeld met een overweldigend gemak dan zou ik zeggen dat ze sterker was als verwacht. Het tweede feit was dat ze nog steeds rechtovereind voor ons stond en de ene aanval na de andere op ons afslingerde.
Ik zocht oogcontact met Autumn en daarna met Spring. Meer was er niet nodig om ze duidelijk te maken dat we nu in moesten grijpen, voor het te laat zou zijn. Ik liet mijn krachten naar het oppervlak borrelen en stuurde het toen in een rechte lijn richting Winter. Daar kwam mijn energie samen met de roze en rode energiestromen van Autumn en Spring. Als kronkelende slangen probeerden de strengen licht Winter in bedwang te krijgen, die hartverscheurend begon te krijsen en woest tegen stribbelde. In eerste instantie was ik bang. Ik leek totaal geen grip te kunnen krijgen op de verraderlijke geest van Winter en ze kronkelde zo hevig dat ze me telkens weer ontglipte.
Haar geest voelde raar aan. Als een ongetemd beest met veel stekels en woeste uithalen. Daarbij was het koud. Ik had al mijn wilskracht nodig om me niet diep in mezelf terug te trekken en barrières op te werpen die me zouden beschermen tegen die ijzige kou. Standhouden leek steeds moeilijker te worden.
Maar toen veranderde er langzaam iets. Ik hoorde geschreeuw, niet afkomstig van een van mijn zussen, en ik herkende het stemgeluid als dat van Draco. Zodra hij begon te schreeuwen leek de verdediging van Winter af te brokkelen. Ik kon steeds makkelijker gaten ontdekken in haar barrières maar telkens sloot ze deze op tijd zodat ik er niet doorheen kon komen. Meteen nam ik een groot risico en ik vestigde mijn aandacht voor enkele luttele seconden op Draco. Het ijs wat hem eerder omhuld had was aan het smelten, net als de sneeuw om ons heen. Winter verbruikte teveel energie om zichzelf te beschermen en kon hierdoor niet genoeg kracht stoppen in het landschap.
Draco! Blijf schreeuwen. Roep haar naam en praat op haar in! Schreeuwde ik alvorens me weer terug te storten op mijn taak. Tot mijn genoegen volgde hij mijn bevel meteen op en ik hoorde hem constant ratelen. Seconden verstreken terwijl Winter steeds meer afgeleid raakte en uiteindelijk was het daar. Het gat. Groot genoeg om haar te overmeesteren. Alle drie tegelijk bereikten we de zwakke plek en we sloten haar in. Winter haar lichaam verstijfde en haar geest doofde tot een stille oceaan. De geestelijke strijd was gestreden, helaas betekende dat niet per se dat we hadden gewonnen.
We waren niet gek, natuurlijk hadden we geweten dat we op een dag weer oog ik oog kwamen te staan met de onmenselijke krachten van Winter. Om ook maar enigszins stand te kunnen houden onder haar aanvallen hadden we iedere dag een deel van onze krachten op moeten sparen. Momenteel voelde ik die krachtbron bruisen in het diepste van mijn bewustzijn. Gebundeld met de bronnen van mijn zussen zou het genoeg moeten zijn om Winter te overtreffen en haar in bedwang te houden. Dat was de theorie in ieder geval. Geen van ons had ook maar enig benul van hoeveel kracht Winter op dit moment bezat. Als ik keek naar het feit dat ze mijn seizoen weg had gespeeld met een overweldigend gemak dan zou ik zeggen dat ze sterker was als verwacht. Het tweede feit was dat ze nog steeds rechtovereind voor ons stond en de ene aanval na de andere op ons afslingerde.
Ik zocht oogcontact met Autumn en daarna met Spring. Meer was er niet nodig om ze duidelijk te maken dat we nu in moesten grijpen, voor het te laat zou zijn. Ik liet mijn krachten naar het oppervlak borrelen en stuurde het toen in een rechte lijn richting Winter. Daar kwam mijn energie samen met de roze en rode energiestromen van Autumn en Spring. Als kronkelende slangen probeerden de strengen licht Winter in bedwang te krijgen, die hartverscheurend begon te krijsen en woest tegen stribbelde. In eerste instantie was ik bang. Ik leek totaal geen grip te kunnen krijgen op de verraderlijke geest van Winter en ze kronkelde zo hevig dat ze me telkens weer ontglipte.
Haar geest voelde raar aan. Als een ongetemd beest met veel stekels en woeste uithalen. Daarbij was het koud. Ik had al mijn wilskracht nodig om me niet diep in mezelf terug te trekken en barrières op te werpen die me zouden beschermen tegen die ijzige kou. Standhouden leek steeds moeilijker te worden.
Maar toen veranderde er langzaam iets. Ik hoorde geschreeuw, niet afkomstig van een van mijn zussen, en ik herkende het stemgeluid als dat van Draco. Zodra hij begon te schreeuwen leek de verdediging van Winter af te brokkelen. Ik kon steeds makkelijker gaten ontdekken in haar barrières maar telkens sloot ze deze op tijd zodat ik er niet doorheen kon komen. Meteen nam ik een groot risico en ik vestigde mijn aandacht voor enkele luttele seconden op Draco. Het ijs wat hem eerder omhuld had was aan het smelten, net als de sneeuw om ons heen. Winter verbruikte teveel energie om zichzelf te beschermen en kon hierdoor niet genoeg kracht stoppen in het landschap.
Draco! Blijf schreeuwen. Roep haar naam en praat op haar in! Schreeuwde ik alvorens me weer terug te storten op mijn taak. Tot mijn genoegen volgde hij mijn bevel meteen op en ik hoorde hem constant ratelen. Seconden verstreken terwijl Winter steeds meer afgeleid raakte en uiteindelijk was het daar. Het gat. Groot genoeg om haar te overmeesteren. Alle drie tegelijk bereikten we de zwakke plek en we sloten haar in. Winter haar lichaam verstijfde en haar geest doofde tot een stille oceaan. De geestelijke strijd was gestreden, helaas betekende dat niet per se dat we hadden gewonnen.
Reageer (20)
Nee nee nee nee neeeee! GA ALSJEBLIEFT SNEL VERDER! Dit is echt het beste verhaal wat ik ooit op Quizlet heb gelezen! Ga je alsjeblieeeeeft snel verder? Ik ben echt verslaafd!
1 decennium geledenomg geweldig verhaal, schrijf alsjeblieft verder
1 decennium geledenNee...nee...nee...
1 decennium geledenIk zit nu al twee minuten 'nee' te zeggen omdat dit het laatste hoofdstuk is, ga snel verder alsjeblieft. I'm crying....
Toen dit het laagste hoofdstuk was begon ik serieus te huilen); verder?
1 decennium geledenDit is 1 van de beste verhalen die ik ooit op Quizlet heb gelezen, snel verder dus ....
1 decennium geleden