Gedachten

Alice leek minder blij. Ik vroeg haar waarom ze zo nors keek. ''Hondengeur'' zei ze vol walging. ''En wat is daar mis mee?'' vroeg ik haar beledigd. Alice liet mij een boze blik zien en rende de trap op. Jasper rolde met zijn ogen en zei: ''Alice heeft het net zoals ons niet zo op weerwolven en honden.'' Emmett maakte zijn zin af door te zeggen: ''En zij haat ze ook net wat meer dan ons''.
Ik was verbaasd en bang. ''Weerwolven? Bestaan die echt?! Leven die hier?!'' vroeg ik angstig.
Jasper knikte langzaam, en keek mij niet begrijpend aan, alsof hij het vreemd vond dat ik niet wist dat hier weerwolven leefden. Emmett keek Jasper even aan en zei toen luid en duidelijk: ''Onze vijanden. Seth is er één van''.
Het leek of ik in mijn maag werd gestompt. Seth? Een wéérwolf? Nee, dat kon ik niet geloven! ''Seth.. Nee! Jullie liegen!'' ik stapte langzaam achteruit. Ik was verblind door de liefde tussen Seth en mij, hoewel ik nog niet eens wist of die wederzijds was, ik had hem immers nog maar één keer gezien. Jasper schudde zijn hoofd. ''Nee, hij is er echt één. We haten hem en Jacob niet zo veel als de rest van de roedel, maar hij is er wel één.''
Dit keer viel Rosalie in: ''En we willen niet dat je nog met hem omgaat. Het is echt het beste voor je.'' Ik wou protesteren, maar hoorde plotseling twee stemmen in mijn hoofd die tegelijkertijd iets zeiden. Laat ze. Je maakt het alleen maar erger. Ik schrok want ik herkende die stemmen maar al te goed. Nee, niet van de Volturi. Dit waren zonder enige twijfel de stemmen van mijn ouders. ''Ik geloof dat ik gek word'' zei ik met een zacht stemmetje. Ik rende tussen Emmett en Jasper door naar boven. Vlug plofte neer op mijn bed.
Ik had zojuist overduidelijk mijn ouders gehoord in mijn hoofd.
Mam? Pap? dacht ik.
Ja? werd er geantwoord.
Zijn jullie dat echt? vroeg ik in gedachte.
Ja, Mabel. hoorde ik mijn vader.
Ik probeerde te huilen van blijdschap, maar natuurlijk rolde er geen traan over mijn wang.
Ik mis jullie zo erg.
Wij jou meer.
Hebben jullie het Bella vergeven?
Even was het stil in mijn gedachten.
Toen hoorde ik mijn moeder zeggen: We hebben het geprobeerd, maar Edward negeert ons.
Kan Edward ook de gedachten van doden mensen lezen? dacht ik verbaasd.
Hij kan meer dan je denkt.
Kunnen jullie al mijn gedachtenlezen?
Je hoeft maar te denken 'mam ga weg' en we zijn weg.
NEE! Blijf hier! Ga niet weg!
Rustig meis. We komen terug zodra jij daar toestemming voor geeft. Tot die tijd zullen we over je waken.
Ik bedacht mij iets.
Beschermde jullie mij voor Jane?
Nee. Dat was Bella.
Ik dacht even niets.
Bedank haar voor ons.
Zal ik doen. Laatste vraag: Hoe kan ik jullie horen?
Stilte.
Als vampiers vijftien worden mogen ze twee stemmen van overledenen in hun hoofd hebben. Jou ziel koos voor ons.
Mijn ziel maakte de goede keuze.
Ga nu maar snel naar beneden als je wilt dat Spike blijft leven.
O, nee! Ik had Spike onbeveiligd achter gelaten bij een zooitje hongerige vampiers! Ook al hadden ze net gegeten.
Hou van jullie.
Houden meer van jou. En o, ja, fijne verjaardag!
Zonder jullie is mijn verjaardag niet compleet.
Weten we. Maar we zijn toch een beetje bij je.
Doei.
Dag Mabel.
Het liefst wou ik nog vragen wat ze van Seth en mij vonden, maar daar had ik nu geen tijd voor. Eerst Spike in veiligheid brengen. Ik strompelde de trap af (niet echt heldhaftig, maar ik had geen zin om te rennen).
Beneden lag Spike gewoon nog op zijn kussen. Emmett keek hem wel wantrouwend aan, en Spike gromde telkens als Emmett dat ook deed. Zag er wel grappig uit. Ik ging naast Spike op zijn kussen liggen en sloeg mijn arm over hem heen. Meteen stopte hij met grommen. Op tv was niets te zien, behalve het journaal. En wat daar nou zo boeiend aan was, wist ik niet. Jasper en Emmett keken er in ieder geval aandachtig naar.
Het ging over opleidingen in New York. ''Hé, wacht, zet is harder!'' zei ik tegen Jasper. ''....en de meest getalenteerde studenten van New York University zijn Jason Clone, Fiona Beaks en Mick Godsleaf.'' hoorde ik de presentator zeggen.
''Mick..'' mompelde ik somber. Ik had natuurlijk ook gewoon naar hem kunnen gaan. maar hij was vast druk met zijn studie. Leuk dat hij in het journaal was.
Er volgde een kort interview met alle drie de studenten. Mick kwam als laatste.
''Zo, Mick Godsleaf. Je ouders wonen helemaal in.. de buurt van Seattle meende ik? Mis je ze niet?'' Wat een domme vraag. Natuurlijk miste hij ons.
In spanning wachtte ik op Mick' s antwoord. ''Ja, natuurlijk mis ik mijn familie, en vooral mijn zusje Mabel. Ik heb haar al een lange tijd niet meer gezien en..'' De verslaggeefster liet hem niet uitpraten. Trut. Ze praatten nog wat verder over de universiteit en toen sprong het journaal over in het weerbericht. ''Mick, is mis jou ook'' Ik merkte niet eens dat ik het hardop zei. Jasper en Emmett keken mij verbaasd aan, blijkbaar kwamen ze er nú pas achter dat Mick mijn broer was. Nu ze wisten dat ik nog familie had, zou ik hier zeker weg moeten.. Zuchtend zei ik: ''Nou, dan ga ik mijn koffers maar pakken.. Kom Spike..'' Spike bleef liggen, hij was doodmoe. Maf beest. Jasper stond op en meteen voelde ik een golf van blijdschap over mij heen komen. Ook Emmett was weer 'happy' en moest glimlachen. '''Thanks Jas'' mompelde hij.
''Wat...'' ik wou vragen wat er nu nou weer aan de hand was, maar Jasper vertelde het al. ''Ik kan emoties beïnvloeden'' zei hij grijnzend. Ik rolde voor de zoveelste keer ik hier in dit huis had gedaan met mijn ogen. Tuurlijk, weer een gave. En ze waren allemaal tien keer cooler dan die van mij. Pff... snelle reflexen, wat had je daar nou weer aan? ''En natuurlijk mag je blijven'' zei Emmett nog. De stomp in mijn maag werd langzaamaan minder pijnlijk en mijn ogen begonnen te twinkelen. Zelfs Spike sprong op en was blij, zonder dat hij wist waarvoor. Alice kwam binnen met een grote boodschappentas.
''En.. het is alweer je verjaardag!'' zei ze met een big smile op haar gezicht. Ik keek op mijn horloge, het was net vijf over twaalf. Ik was bijna vijftien, twaalf uur in de míddag pas.. Maar het voelde wel fijn.
''Zal ik de rest gaan halen?’’ bood Jasper aan. Alice knikte en Jasper liep de kamer uit.