26 # Like Sisters

Met grote ogen sta ik naast een doodkist van prachtig hout. Wat er in de doodskist ligt, is wat minder prachtig. Ondanks dat heel haar huid gescheurd is in paarsblauwe aderen en ze daarbij zo bleek is als een lijk, kan je nog steeds zien dat het een mooi meisje is. Op de plek van haar hart zit een dunne bruine soort.. toverstok? Ongewillig moet ik lachen door mijn rare gedachte, waardoor Klaus me raar aankijkt. Ik val meteen weer terug in mijn rol wanneer ik zijn woorden herhaal in mijn hoofd.
'Je wil dat ik de staak uit haar hart haal?' Het blijft ongeloofwaardig klinken, ondanks dat ik het nou al meerdere keren hardop heb gezegd.
'Nogmaals, ja.'
'Wat als ze me vermoord?'
Even blijft hij stil, maar dan besluit hij te zeggen; 'Dat laat ik niet gebeuren.' Dat geeft me toch wat meer zekerheid.
'Waarom moet ik het ook alweer doen?' Klaus glimlacht even. Met andere woorden; er gaat geen antwoord komen.
'Okay', ik adem een keer in en uit en trek dan in een soepele beweging de koude staak uit haar hart. Met grote ogen zie ik hoe de gescheurde huid heelt en langzaam haar borstkas weer op en neer begint te bewegen. Met ingehouden adem zie ik hoe ze haar ogen opent. Slechts een enkele seconde neemt ze de tijd om in zich om te nemen waar ze is, voor ze me tegen de muur duwt. Ik voel de pijn van de klap door mijn lichaam trekken, maar geef geen kik. Mijn ogen zoeken hulp bij Klaus, als die ergens te bekennen zou zijn. Dat is pas het moment dat ik besef dat dit Klaus zijn plan al vanaf het begin was. Hij wilde dat ik de staak uit Rebekah haar hart haalde, zodat ze zou denken dat ik haar gered heb. Hij hoopt dat ze daarom niet zal denken dat hij haar alleen maar wil gebruiken.
'Spreek snel of ik breek je nek. Wie ben je?'
'Mar-ry', antwoord ik bevend.
'Waarom heb je me hieruit gehaald?'
'Ik-k.. Ik..' Ik probeer tijd te rekken terwijl mijn hersenen snel een smoes proberen te verzinnen voor deze situatie. 'Ik ging op onderzoek uit in het huis en zag die doodskisten. Ik opende er een en zag jou erin liggen. Ik vond het onrespectvol op je er met een staak door je hart in te laten liggen', ratel ik in een keer op.
Mijn ogen stralen angst uit, net als de rest van mijn lichaam, maar zelfs in mijn gedachte klinkt deze smoes nog slecht.
'Waarom ben je hier?'
'Klaus heeft me onderdak gegeven', beken ik eerlijk.
'Zoiets zou hij nooit doen..' '.. Tenzij hij iets van me nodig heeft', vul ik haar zin in. Ze laat me los. Ik haal bibberend adem, maar weet dat ze nog niet klaar is met haar ondervraging.
'Wat heeft hij van jóu, nodig?' Het woordje 'jou' kwam er toch wel zo arrogant uit, dat ik het niet kan laten mijn wenkbrauwen verwaand op te trekken.
'Dat wil hij mij niet zeggen', reageer ik.
'Typisch Klaus', mompelt ze hoofdschuddend.
'Maar waarom liet hij je die staak uit mijn hart trekken?' Ze klinkt verveeld.
'Ik heb iemand nodig die mij wil helpen met mijn make-up en haar voor het bal.' Verbazing doorbreekt al haar negatieve uitdrukkingen.
'Je wil dat ik je help?' vraagt ze, zelfs licht hoopvol.
'Ja.. En als je wil, dan kunnen we beter gelijk beginnen.' Mijn blik is gericht op de klok. Wanneer ik die terugverplaats naar haar gezicht zie ik naast haar achterdochtigheid ook hoop en blijdschap.

Mijn haar is hoog vastgestoken, waarbij ze er een paar witte krullen uit heeft laten vallen. Mijn lippen zijn zacht rood, mijn ogen verder naast mijn gebruikelijke make-up niet verder opgemaakt. Na een enorme overschot aan complimentjes ben ik aan haar haar begonnen. Ik snap niet waarom Klaus haar heeft opgesloten, misschien mis ik iets, maar ik mag haar weg en zo te zien mag ze mij ook. Ik zou het wel willen vragen, maar durf niet. Dat is waarschijnlijk iets té gevoelig. Ik krul haar haren en probeer ze zo mooi mogelijk op te steken. Door de lachbuien is dat nog een aardige klus, maar het lukt.
'Als Klaus zometeen niet met de jurken komen, dan vermoord ik hem', sist Rebekah wanneer ik bijna klaar ben met haar make-up.
Natuurlijk klinkt er op dat moment geklop. Ik wil me net omdraaien naar de deur als Rebekah die opslot draait.
'Ik heb de jurken', hoor ik Klaus zeggen als hij het klikje heeft gehoord.
'Leg ze maar voor de deur. De bruiden voor het bal zien geeft ongeluk', voegt ze eraan toe.
Ik hoor wat geritsel en daarna weer hoe de voetstappen naar beneden verdwijnen.
Gelijk trekt Rebekah de jurken naar binnen, waarna ze de deur weer opslot doet. Beide jurken zijn verpakt in een witte plastic zak met onze namen erop.
'Jij eerst', fluister ik zenuwachtig.
Snel ritst ze de tas open. Een prachtige groen met licht roodbruine jurk. Ik help haar erin en sluit haar rits.
'Prachtig', vertel ik haar ademloos. Het is zo'n jurk met een korset die nauw om haar bovenlichaam sluit. Vanaf haar middel loopt de jurk uiteen tot op de grond. Door deze jurk kan ik niet wachten om te zien of Klaus net zo'n mooie jurk voor mij heeft uigekozen. Of hij mijn smaak een beetje weet.
Rebekah snuift even glimlachend. 'Klaus, weet precies wat ik leuk vindt.' Ik glimlach.
'Jouw beurt.'
Ik wil de rits openmaken, als Rebekah me tegenhoudt.
'Wacht. Ik trek hem bij je aan. Je mag hem pas zien als je hem aanhebt.' Ze glimlacht even breed. 'Dat geeft meer verrassing.'
'Je wil me alleen nog maar meer zenuwachtig maken.'
'Klopt', antwoordt ze grijnzend, waarna ze me beveelt mijn ogen dicht te houden en mee te werken.
Ik hoor de rits en ik voel de zachte stof mijn huid omringd. Ik krijg ook een korset aan en voel aan mijn benen dat het net zo uiteen loopt. Nu nog hopen dat het net zo'n mooie jurk is als die van Rebekah.
'Kijk maar.'
Gelijk open ik mijn ogen. Het is een onbeschrijfelijk gevoel dat ik door mij heen voel trekken, wanneer ik de jurk zie. Het is blauw met goude randjes. Het blauw is niet babyblauw, niet smaragd blauw of donker blauw. Dit is onbeschrijfelijk, mooi, blauw.
'Wauw', breng ik alleen maar uit. In de spiegel zie ik Rebekah glimlachen.
'Er mist nog een ding', zegt ze, waarna ze haar ketting afdoet. Ze schuift voorzichtig mijn haar aan de kant en doet de ketting bij mij om.
'De ketting is van mijn moeder geweest', fluistert ze zacht. Alsof niemand het mag horen.
'Dat hoef je niet te doen. Hij is van je moeder, ik k-..'
'Jawel. Ik wil dat je hem omhoudt', ze glimlacht.
'Let's have a little fun, sister', zegt ze grijzend, terwijl ze haar arm door de mijne haakt.
'Hell yeah we will, sister.'

Ik laat Rebekah voorgaan. Ik kijk voorzichtig om de hoek om te zien hoe Damon en Klaus beide verrast zijn door haar schoonheid. Ze twijfelt even als haar broer zijn hand omhooghoudt, maar ze legt haar hand toch in de zijne en laat hem haar van de laatste trede afhelpen. Mijn beurt.
Zenuwachtig loop ik naar beneden, mijn adem ingehouden. Damon zijn ogen schieten naar mij als hij het getik van mijn hakken hoort. Hij ziet er sexy uit in dat pak, net als Klaus trouwens. Zijn ogen gaan van boven naar beneden, alsof hij niet kan geloven dat ik het ben. Klaus staat inmiddels al bij de voordeur als hij zich omdraait om mij te zien. Ik zie hem eerst even verrast zijn, maar dan krullen zijn mondhoeken omhoog tot een charmante glimlach. Zijn ogen twinkelen even als hij naar me knikt. Hij hoeft niet te zeggen dat hij vindt dat ik mooi ben, ik weet al dat hij dat vindt.
Damon steekt zijn hand uit, ik leg hem erin. Ik voel een schok door mijn lichaam gaan en haal voor het eerst weer adem.
'You're the most beautiful woman I've ever seen', prevelt hij zachtjes in mijn oor. Ik glimlach en druk mijn lippen even op de zijne. Iets waar ik al heel lang naar verlangde. We gaan met z'n vieren in de gehuurde limo zitten en vertrekken. Klaus haalt een fles champagne en vier glazen tevoorschijn.
'Let's get this party started.'


Jaa, ik had even zin om te schrijven, dus een laaang hoofdstukje xd COMMENT?