Love #Eighteen

Ik stond netjes in de gang te wachten, zoals mijn vader naar me geschreeuwd had. Voordat de mensen kwamen natuurlijk. Ik stond rechtop, een klein stukje draaien, buigen of wat anders met mijn bovenlichaam en de haken sneden al door mijn vlees heen. De deurbel ging en met een emotieloze blik en een glimlach die zo nep was opende ik de deur. Geschokt keek ik naar de deur, om vervolgens meteen weer met een klein glimlachje en emotieloze blik naar de jongens, die in de deuropening stonden te wachten, kijken. Alle vijf hadden ze een gebroken uitdrukking, maar Niall hing tegen Liam aan, die hem ondersteunde. Zijn ogen waren rood doorlopen en de tranen rolden stilletjes over zijn wangen. Ze keken allemaal naar beneden, dus zagen ze niet wie er in de deuropening stond.
"Kom binnen" zei ik beleefd en zette een stap naar achter en opzij, om me een kwart slag te draaien. Echter vlogen de hoofden van de jongens meteen omhoog en flitsten hun ogen naar mij, die strak voor zich uitkeek. Precies wat er me bevolen werd. Niet naar de gasten kijken, niet met ze praten en vooral geen oogcontact maken. Ik voelde plotseling een gewicht van voren en klemde mijn kiezen op elkaar, om het niet uit te schreeuwen. Niall was met een ongelofelijke snelheid op me afgekomen, waardoor hij tegen de dikke, ijzeren riem opbotste en nu voor me op de grond lag. Ik greep naar mijn buik, alleen zat de riem er natuurlijk voor, en zakte in elkaar. Echter deed het ongelofelijk veel pijn en kneep ik gelijk mijn ogen dicht, terwijl mijn ademhaling versnelde. Ik kon mijn rug niet veel bewegen door de riem, maar als ik de weinige centimeters met mijn rug bewoog, leek het al alsof mijn hele lichaam onder die haakjes zat en het helemaal opengetrokken werd. De jongens stonden al binnen, en keken geschrokken naar het tafereel dat voor hen afspeelde. Ik voelde iets warms op het kleine stukje wat die enorme riem niet bedekt had, en keek geschrokken naar mijn - eerst - witte blouse. Hij werd ontsierd door een rode plek, die steeds groter werd. Het bleek dus dat het bloed uit de wonden die de haakjes veroorzaakten onder de riem door kwam.


Ik ga zo verder, moet mijn vader helpen >.<