Vampire!Oliver

“Oliver, ga je me nog vertellen waarom je me zo ver het bos in hebt gesleept?”
      Oliver beet dramatisch en onzeker met zijn bijzonder scherpe, witte en glimmende tanden op zijn lip. Percy maakte een mentale notitie dat hij Oliver een keer zou moeten vragen wie zijn tandarts was. “Percy,” zei Oliver met zijn dramatisch fluwelen stem, “ik moet je iets vertellen.”
      Percy was eventjes te afgeleid door zijn voorstelling van een fluwelen stem om te beseffen wat Oliver gezegd had. (Hoe klonk fluweel in ‘s hemelsnaam? Had je ook katoenen stemmen?) Toen merkte hij echter dat Oliver net praktisch een bekentenis afgelegd had. “Ha! Ik wist het wel.”
      Oliver fronste verward naar hem. “Wat?”
      “Ik wist wel dat jij het was die mijn laatste chocokikker heeft gestolen.”
      Oliver rolde met zijn ogen en gromde in irritatie. Het was vrij dramatisch allemaal, maar totaal niet vreemd. Zo veel mensen gromden en ontblootten hun puntige tanden als ze boos waren. “Dat is niet waar dit-”
      “Echt, Oliver,” viel Percy hem in de rede, “ik had beter van je verwacht. Van de tweeling zou ik zoiets wel begrepen hebben, want het is bijna normaal gedrag voor hen-”
      “Perce, dit heeft niets met chocokikkers-”
      “-maar jij respecteert normaal gezien de ongeschreven regels van onze moderne maatschappij wel. Ik moet zeggen dat ik erg teleurgesteld ben.”
      “Zou je gewoon even-”
      “In feite zou ik zelfs vijf punten van Gryffindor af moeten trekken, weet je. Ik vind het niet leuk om-”
      “Percy!”
      Percy was even stil, verrast over Olivers uitbarsting, die volkomen uit het niets kwam. Het was vrij… dramatisch. Percy maakte een mentale notitie dat hij echt eens een ander woord zou moeten vinden om Oliver te beschrijven. “Je hoeft niet zo te schreeuwen, ik sta vlak voor je.”
      “Ik heb je chocokikker niet gegeten,” gromde Oliver.
      “O. Sorry.” Percy staarde hem verwachtingsvol aan. “Wat wilde je me dan wel vertellen?”
      “Ik ben een vampier.”
      Percy knipperde een paar keer. “Sorry, wat? Ik geloof dat ik je niet goed verstaan heb.”
      “Ik ben een vampier,” herhaalde Oliver, terwijl hij gespannen Percy’s reactie in de gaten hield.
      Percy reageerde echter lang niet zo heftig als Oliver had verwacht. Het enige wat hij deed was zijn bril een beetje hoger op zijn neus schuiven. Hij was nou eenmaal geen zeer theatraal persoon. (Theatraal - dat was goed.) “Nou, oké.”
      Oliver liet zijn schouders hangen. Theatraal. “Je gelooft me niet. Ik wist wel dat je zou denken dat ik gek was, Perce, maar het is echt waar. Ik kan het bewijzen.”
      Voordat Percy wist wat er gebeurde had Oliver hem opeens opgepakt en hing hij over de schouder van de Quidditch speler, die op een bovenmenselijk snel drafje door het bos liep. Percy kon niets slechts zeggen over het uitzicht op Olivers - eh, prachtige broek, maar het hele op de kop hangen beviel hem wat minder goed.
      “Whoa, Oliver, is dit echt nodig? Ik heb nogal last van wagenziekte en-”
      “Ik moet je bewijzen dat ik niet gestoord ben.”
      “Nee, dat moet niet. Ik geloof je al.”
      Oliver kwam met een ruk tot stilstand en zette Percy weer op twee voeten. Percy vermoedde dat hij een beetje groen zag. “Je gelooft me?” vroeg Oliver, met een sprankel theatrale hoop in zijn amberkleurige ogen.
      “Ja,” antwoordde Percy, terwijl hij zijn best deed niet over te geven. “Er waren tenslotte wel een paar hints.”
      Oliver leek verward. “Zoals wat?”
      “Nou, je verplaatste opeens alle Quidditch trainingen naar middernacht. Ook at je niets meer, je sliep niet meer, je leek geen adem meer te halen, je kon plotseling geweldig met appels jongleren, je was opeens ijskoud en keihard, je beet Flint bijna toen hij riep dat Slytherin de Cup dit jaar zou winnen en je gromde nogal gemeen naar Lupin toen hij vertelde over knoflook en houten staken. En die beker bloed op je nachtkastje was ook wel opvallend. O, en je glitterde als een soort diamant iedere keer dat er wat zonlicht op je huid viel. Ik heb zelfs al overwogen mijn bril in te wisselen voor eentje met getinte glazen.”
      “Ik was inderdaad niet zo aardig tegen Lupin,” gaf Oliver ongemakkelijk toe.
      Percy schudde zijn hoofd. “Ik denk dat je beter je verontschuldigingen kunt aanbieden de volgende keer dat je hem tegenkomt.”
      Oliver wierp Percy een indringende blik toe. “Denk je dat iemand anders het gemerkt zal hebben?”
      “Dat je naar de professor gromde? Daar was een heel lokaal vol leerlingen bij, Oliver.”
      “Nee, van…” Oliver maakte een gebaar naar zichzelf.
      “O, van het vampirisme? Nee, vast niet. Zo duidelijk waren de tekenen nou ook weer niet.”
      Oliver zuchtte opgelucht. Het zag er niet erg theatraal uit. (Wel enigszins dramatisch. Dramatisch was toch een beter woord, besloot Percy.) “Gelukkig.”
      “Ik moet wel zeggen dat ik in eerste instantie ook wat andere opties overwogen heb.”
      “Zoals wat?” wilde Oliver duister weten. “Kryptonite en radioactieve spinnen?”
      Percy keek hem vreemd aan. “Wat?”
      “Heb je nooit muggle stripboeken gelezen? Laat maar. Wat was jouw theorie?”
      “Een discobal.”
      Oliver staarde hem aan, sprakeloos. “Wat?”
      “Ik heb het gevoel dat je dat nogal vaak zegt. Maar kom op, al het bewijs wees in die richting; je bent koud, hard en je glinstert wanneer er licht op je valt. Je hebt meer eigenschappen die normaal gezien aan een discobal worden toegerekend dan kenmerken die overeenkomen met die van een vampier.”
      “Ik drink bloed,” verdedigde Oliver. “Discoballen drinken geen bloed.”
      “Echt?” Percy keek geschokt. “Dan was jij dus echt niet degene die mijn chocokikker-”
      “Percy-”
      “O, juist, bloed, vampiers, gesprek. Zeg, je zorgt toch wel dat je geen hapje Gryffindor neemt als je honger krijgt? Als Head Boy moet ik zeggen dat ik het daar niet mee eens ben. Slytherins, daarentegen…”
      “Ik drink geen mensenbloed.”
      “Hoe werkt dat dan?”
      “Ik jaag alleen op dieren,” antwoordde Oliver dramatisch, terwijl hij zeer dramatisch zijn haar schudde en in de verte staarde. Percy zwaaide met zijn hand voor Olivers ogen.
      “Hallo, ik sta hier.”
      Oliver keek hem gepijnigd aan. “Het is moeilijk, Perce, maar ik zou niet met mezelf kunnen leven als ik mensen hun leven ontnam.”
      “Dat zou niet zo erg zijn, je leeft hoe dan ook al niet meer.”
      Oliver negeerde hem. “Dierenbloed maakt me niet zo sterk als mensenbloed. Ik ben zwak, en die dorst is er altijd.” Oliver slaakte een uiterst dramatische zucht.
      Percy probeerde met hem mee te leven. “Dat is rot.”
      “Ben je eigenlijk niet bang? Ik ben een slecht persoon.”
      “Nah. Dat geldt voor beide punten, overigens.”
      Oliver keek Percy onderzoekend aan op een manier die niet anders kon worden omschreven dan dramatisch. Het was indrukwekkend hoe hij dat zelfs bij zulke alledaagse dingen kon doen. “Waarom niet? Dat geldt alleen voor het eerste punt.”
      Percy haalde zijn schouders op. Hij probeerde het dramatisch te laten lijken, maar de manier waarop Oliver fronste vertelde hem dat het er waarschijnlijk meer uitzag alsof hij een vervelende vlieg probeerde weg te jagen. “In de oude kronieken was Bella toch ook niet bang voor Edward?”
      Oliver snoof. “Ik ben niet Edward.”
      “Nee, dat klopt,” stemde Percy in. “Je bent een stuk minder…”
      “Een stuk minder wat?”
      “Dramatisch?”