003

“Lynn! Wakker worden!” schreeuwt mijn vader. Ik kreun wat en probeer wakker te worden. Als ik dat ben, kijk ik op mijn mobiel, mijn God het is pas kwart voor zeven! Waarom moet ik nu al wakker gemaakt worden, denk ik gefrustreerd. Ik hoef pas om elf uur op school te zijn. Oh ja, onze schoonmaakster kom om half negen, schiet er me te binnen. Ja, noem me maar verwend, maar zoals ik eerder al zei, mijn ouders zijn bijna nooit thuis en kunnen dus niet schoonmaken. Mijn vader komt weer mijn kamer binnen lopen en vraagt of ik nou een keer uit bed kom. Daarom sta ik nu maar eens op en spring onder de douche.

Na iets te lang onder de douche te staan en nog wat op tumblr te kijken, ga ik naar beneden om te ontbijten. Natuurlijk zitten mijn ouders niet meer aan de tafel. Ik vraag me snel af wanneer dat eigenlijk de laatste keer is geweest, ik het me niet eens meer herinneren. Na mijn brood naar binnen heb gepropt slof ik weer naar boven, om mijn zoektocht op tumblr te vervolgen. Nog iets wat misschien raar aan mij is, ik ben een beetje behoorlijk verslaafd aan social media, zo zit ik de helft van de dag op twitter, facebook en tumblr. Veel mensen hebben al aan me gevraagd wat daar nou zo leuk aan is. Maar daar antwoord ik nooit op, ze snappen het toch niet. Alleen de mensen die net zo als mij zijn snappen dat. En dat zijn de meeste Directioners, want dat ben ik ook, misschien minder fanatiek als andere, maar toch, ik ben er een. Ik ben nog nooit naar een concert geweest, gewoon omdat ik in the middle of nowhere woon en ze daar natuurlijk nooit een concert gaan houden, als ze er al zullen komen. Nou, dat laatste klopt dus niet, ze zijn hier wel, als het gister goed gezien had. Dat hoop ik dan maar. Anders zou het wel erg slecht van mij zijn geweest, dat ik ze niet herkende. Oh, wat heb ik nu eigenlijk een hekel aan mezelf, ik ben echt geen goede Directioner.

Verschrikt kijk ik op de klok, het is al bijna kwart voor tien, ik moet over een kwartier al op mijn fiets zitten! Snel pak ik mijn boeken en prop ze in mijn tas en ren de trap af. Snel schreeuw ik nog naar de schoonmaakster, dat ik weg ga. Ik heb geluk, ik ben nog op tijd op mijn fiets beland. En in een lekker tempo fiets ik naar school toe. Als ik daar aan kom, zie ik mijn beste vriendinnen al staan. Het is gelukkig pauze, dus zie ik ze weer. We zitten namelijk niet meer bij elkaar in de klas, wat een paar jaar geleden nog wel zo was. Maar onze vriendschap is niet verandert. “Hé, daar komt onze slaapkop aan!”, Nakita komt me schreeuwend tegemoet. “Hoezo ben ik nou weer een slaapkop, mijn vader stond al om half 7 naast mijn bed. Oja, goede morgen,” zeg ik tegen haar. Waarop Nakita mij bang aankijkt, en met haar handen omhoog zegt: “Sorry, ik wist niet dat je boos werd.” “Hé? Ik ben helemaal niet boos. Hoe kom je daar nou bij?” “Geen idee eigenlijk,”zegt Nakita terug, en samen liggen we slap van het lachen. Ja, dat hebben we vaker en alleen wij snappen dat.

Sterre trekt aan mijn mouw. “Wat doe je! Ik kan toch wel zelf lopen?”schreeuw ik uit. “Ja, sorry hoor. Maar ik ken jullie twee al langer als vandaag en ik weet zeker dat jullie anders te laat komen bij de les. Dus ik dacht, ik help je even.” Zegt Sterre. En nu ik zo kijk, heeft ze ook de arm van Nakita vast. “Nou, bedankt, want ik wil niet nog een keer te laat komen. Dat is al te vaak gebeurt.” En met dat ik dat zeg, lachen Nakita en ik ons weer kapot. Dit gaat nog wat worden vandaag, denk ik, ik heb nu al geen concentratie.